Ποτέ δεν είναι αργά.

Παρασκευή, 16 Απριλίου 2010

Αποφάσισα να γίνω άνθρωπος. Είδα μεσημεριανή εκπομπή, έμαθα νεώτερα γιά τη μπουμπούκα, έκρυψα (προσεκτικά) τον "πλούτο" του αριστοφάνη που έτυχε να βρίσκεται στο τραπέζι μου αυτές τις ημέρες δίπλα στον albinoni και τον purcell, έπαιξα 201 ευρώ (!) στο τζόκερ και κέρδισα 1,50 ευρώ (yyyes!) και μετά έβαλα δυνατά vas. carras. Ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Είδα τον ήλιο να μπαίνει επιτέλους από το παράθυρο, σε σημείο που χρειάστηκα τα μαύρα ray-ban για να κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι. Φόρεσα το jockey, άνοιξα την κουκούλα στο αυτοκίνητο, κοιτάζοντας, διακριτικά πάντα δεξιά αριστερά μήπως και με δεί καμμιά  ξανθιά κούκλα!!!

Τόσα χρόνια πίστευα πως όντας σοβαρός και "συμμαζεμένος" θα κέρδιζα κάτι στη ζωή μου! Κάτι μου διέλαθε της προσοχής (την προσοχή κατ΄ άλλους) πιστεύω.

Από συνήθεια πάω να βάλω το cd της hillary hahn, αλλά αμέσως το αλλάζω και βάζω μουσική φαρσοκωμωδία από αοιδό - αηδό γνωστού reality. Αυτή είναι ζωή σκέπτομαι οδεύοντας προς τον προορισμό μου, με το ναβιγκεϊτορ να μη μου αφήνει περιθώρια επιλογής. Έφτασα στο Εl Ven στην ώρα μου και στις αφίξεις είδα τη φίλη μου να έχει φτάσει από  τη Νέα Υόρκη.

Πάλι βαρετά πράγματα θα μου διηγηθεί από μιά πόλη χωρίς ενδιαφέρον και πολιτισμό. Άντε να την πάω σπίτι της, να συνεχίσω ύστερα με κάτι κλασικό που αγόρασα: "Best of Margaritis"...