Ενύπνιο.

Σάββατο, 19 Φεβρουαρίου 2011

Πάλι το ίδιο όνειρο. Μπρούμυτα κολλημένος στη κατάμαυρη άσφαλτο να με έλκει με βαρυτική δύναμη πολλαπλάσια των κιλών μου. Δεν έχει φυσικούς κανόνες στο όνειρο. Τόσο στέρεα κολλημένος ώστε να μη μπορώ να σηκωθώ ξανά, λές και θα μείνω έτσι γιά το υπόλοιπο της ζωής μου. Πιό πίσω σε μικρή απόσταση κάτι απειλητικό, από τα βάθη του υποσυνείδητου προσπαθεί να με αφανίσει. Τέρας πλασμένο κι αυτό στα τόσα χρόνια ζωής. Οι ανεβασμένοι παλμοί με ξυπνούν επιτέλους, αλλά στο σκοτάδι γύρω γύρω σαν κάτι να υπάρχει. Τρομοκρατημένος και με δυσκολία στην αναπνοή, ερμηνεύω στο μεταβατικό αυτό στάδιο κάθε ήχο νυχτερινό ή κάθε σκιά ως απειλή. Φώς γρήγορα. Κάθομαι και σκέφτομαι τί πέρασα πριν λίγο και όσο ξυπνάω και σβήνουν οι τρομακτικές εικόνες, προσπαθώ να εξηγήσω γιατί επαναλαμβάνεται το όνειρο αυτό. Δεν έχω εξήγηση, δεν είμαι και ψυχολόγος. Εγώ ανθρώπους υπερασπίζομαι καθημερινά όσο πιό καλά μπορώ, αγωνίζομαι λές και είναι συγγενείς μου, λές και είναι φίλοι μου, ώστε να βρούν το δίκιο τους και να αποδοθεί τέλος πάντων δικαιοσύνη. Πράγμα όχι εύκολο φυσικά και αυτό με φορτώνει άγχος καθημερινά. Δεν μπορεί όμως τόση πίεση να σωρεύεται και να εκτονώνεται κατά καιρούς με τη μορφή αυτού του τρομερού ονείρου. Πρέπει να ελέγξω τί φταίει. Η συνείδησή μου είναι εντάξει; Παίρνω τόσα χρήματα όσα ακριβώς αντιστοιχούν στην εργασία μου; Νομίζω ναί, συχνά και λιγότερα. Μήπως δεν ασκώ με επιμέλεια τα καθήκοντά μου απέναντι στους πελάτες μου ή μήπως είμαι επιλεκτικός όσον αφορά στην κοινωνική τους τάξη και προέλευση, επαγγελματική θέση ή χρηματική επιφάνεια; Μα νομίζω ότι είμαι αποτελεσματικός και παράλληλα σεμνός, όπως λένε και αναγνωρισμένοι συνάδελφοι. Δεν μπορεί κάτι φταίει, κάτι με ταλανίζει τόσα χρόνια, κάτι που έχει μιά περιοδικότητα. Αύριο στο γραφείο θα ρωτήσω την άποψη της έμπιστης γραμματέως μου. Ο μόνος άνθρωπος που εμπιστεύομαι πιό πολύ απ΄ όλους. Οι άλλοι μπορεί και να μου πούν ψέμματα, γιά να τους πάρω με καλό μάτι. Τώρα θέλω μόνο αλήθεια. Τόσα χρόνια μαζί μας, όλη η οικογένεια ήταν ευχαριστημένη με την κυρία Σ. Αύριο λοιπόν...

...θυμάστε μικρό, σας έφερναν στο γραφείο κι ανακατώνατε τους φακέλλους, μου πειράζατε τις σφραγίδες, μιά φορά είχατε σκίσει και μιά αγωγή που είχα μόλις αντιγράψει! Αλλά εγώ έπαιζα μαζί σας, βλέπετε δεν είχα παιδιά, δεν ήξερα ακόμα ότι δεν θα μπορέσω να αποκτήσω. Και τα διόρθωνα όλα γρήγορα μη τυχόν τα δεί ο κύριος Τ. και σας μαλώσει. Σας είπα μιά φορά, πως όταν μεγαλώσετε θα έρθετε κι εσείς εδώ και θα μου δίνετε εσείς να γράφω. Και με χτυπήσατε με το χεράκι σας. Το θυμάστε; Τι να θυμάστε, μικρό παιδάκι. Και μετά μιά άλλη φορά όταν...

Με είχε ρωτήσει η κυρία Σ., τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω και σαν τώρα το θυμάμαι, απάντησα δυνατά ...καπετάνιος σε μεγάλο καράβι.