Ασφάλεια.

Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2011

Παλιά στο λεωφορείο, στο σινεμά, πού αλλού θές, γύρναγα να κοιτάξω τον δεξιά μου, τον αριστερά μου. Βοηθούσε να ενταχθώ και γρήγορα στον χώρο και εισέπραττα και κανένα χαμόγελο. Σήμερα ούτε τον καθρέφτη μου δεν τολμώ να κοιτάξω κατάματα, εκτός αν υπάρχει σοβαρός λόγος, κόψιμο φερ΄ ειπείν στο ξύρισμα. Αποφεύγω τις πολλές πολλές οπτικές διασταυρώσεις, ανιχνεύσεις και αναγνωρίσεις, μιά και επ΄ ουδενί επιθυμώ αυτή την άχρηστη αλληλεπίδραση με ξένους. Ξένους! Και φοβάμαι και βαριέμαι και τους αγνοώ και σκέφτομαι τα δικά μου. Πού καιρός γιά κοινωνικά και άντε από την αρχή "μένω στη Καλλιθέα, πεντακόσια ευρώ γιά μιά τρύπα" ή "δυό χρόνια δεν δουλεύω τώρα" και τέτοια. Τί με νοιάζει; Κατάλαβες τώρα, γιατί να κοιτάξω λοιπόν; Να βρώ τον μπελά μου θες; Να πρέπει να ...ακούσω τον άλλο; Να τα πεί στους παλιούς του φίλους και να με αφήσει εμένα ήσυχο στη δουλίτσα μου. Δεν προλαβαίνω. Σκέφτομαι, υπολογίζω, κάνω πράξεις κάθε ώρα, παλεύω με τις αναμνήσεις μου, δεν θέλω να φτιάξω νέες πιά. Μπορεί να έχω ανακαλέσει τη στιγμή εκείνη μιά ερωτική συνεύρεση από το παρελθόν, γιατί να μου τη χαλάσει ξανά ο ξένος; Γιά να τον ...ακούσω και να γίνω κοινωνός των δικών του ερωτικών κατορθωμάτων; Θα αλλάξει κάτι στο παρελθόν μου έτσι; Προτιμώ ωσαύτως τη μοναξιά, την εσωστρέφεια, την αντικοινωνικότητά μου. Στο 2011 είμαστε, αλλοίμονο αν έκαστος περιμένει τον τυχαίο διαβάτη γιά εξομολόγηση. Έχουμε κράτος, οργανωμένα κοινωνικά ιδρύματα και φορείς επί τούτου ιδρυθέντες. Γι΄ άλλη μιά φορά αισθάνομαι προστατευμένος από τον απρόσκλητο ξένο που επιβουλεύεται την ηρεμία και γαλήνη μου. Παραμένει έτσι ο προσωπικός μου χώρος λευκός και μακρυά από κάθε είδους προσβολή, αφήνοντάς με ήρεμο στους συνεχείς υπολογισμούς μου...