Οικονομίας το ανάγνωσμα (restructuring).

Τρίτη, 19 Απριλίου 2011

 

- Μεγάλη Τρίτη -
Εκτός θέματος αλλά δεν με ενδιαφέρει. Πάντως Houston we have problem! Τι ομόλογα να κόψεις (πετσοκόψεις, κουρέψεις) αν δεν υπάρχει πρόθεση να ληφθούν μέτρα αναπτυξιακά εντός Ελλάδος; Από την άλλη τί 'ναι αυτό που το λένε αγάπη χωρίς ρητά να το κατονομάζουν; Όλοι γιά μία λέξη μιλάνε, τη λέξη αναδιάρθρωση. Του ελληνικού χρέους. Οι μέν έλληνες την απεύχονται και μας διαβεβαιώνουν περί αυτού, οι δε εκτός Ελλάδος την προετοιμάζουν.

Συγκεκριμένα Σόϊμπλε και Ρέν μιλάνε γιά βιωσιμότητα χρέους. Άλλα λόγια να ερωτοτροπούμε! Το Reuters και οι εκπρόσωποι της Merkel την βλέπουν να γίνεται κάπου μέσα στο καλοκαίρι. Some like it hot! Η Bnp Paribas αναφέρει haircut  περί το 20%. Δηλαδή θα πάρουμε λίγο τη φράντζα! Τι σημαίνει haircut; Αν χρωστάμε μέσω ομολόγων 100 έστω ευρώ, θα τα ανταλλάξουμε με άλλα αξίας 80 ευρώ. Ο δανειστής χάνει αυτόματα 20 ευρώ. Επομένως όταν βγεί η Ελλάδα στις περίφημες αγορές την επαύριο, δεν πρόκειται να δεί ούτε cent, διότι κανείς δεν δέχεται να δανείζει σε αφερέγγυο οφειλέτη, που του έφαγε όμορφα κι ωραία ένα εικοσάρικο. Ευρώ είναι αυτά! Το πιό ζόρικο στη περίπτωση είναι, πως εκτεθειμένες στο χρέος είναι και οι ελληνικές Τράπεζες, οι οποίες εάν εγγράψουν ζημίες κάποιων δις, θα αναγκαστούν να δανειστούν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κι ενδεχομένως εκεί θα αρχίσει ο χορός του Ζαλόγγου γιά όλους τους υπόλοιπους έλληνες "υπηκόους" του κεντροευρωπαϊκού μπλόκ (ο νοών νοείτω. Ή μήπως όχι;).
Αυτή που θα είναι η λιγότερο επώδυνη εκδοχή αναδιάρθρωσης θα είναι η επιμήκυνση (sorry γιά το σεξ. υπονοούμενο, αλλά πρέπει να αυξηθεί και η αναγνωσιμότητα του blog) της περιόδου αποπληρωμής. Ξεκινάει έτσι φαύλος κύκλος. Άγνωστες θα είναι όμως οι συνέπειες από μιά τέτοια κίνηση γιά την Ισπανία (call me domino effect) κλπ.
Γιά επενδύσεις, ανάπτυξη και τέτοιες έννοιες, οι δύο GPap, κατά τα άλλα καλοί μου φίλοι και συμμαθητές, δεν αναφέρουν τίποτε και πουθενά. Έχουν σκεφτεί άραγε πως υπάρχει κι εναλλακτική πολιτική οικονομία; Δεν είμαστε στη δεκαετία του '50 να πηγαίνουμε ως ζητιάνοι στις χώρες. Ας απαιτήσουμε δυναμικά ιδιωτικές επενδύσεις από το εξωτερικό, αφού πρώτα δείξουμε επιτέλους όλοι προς τα έξω μιά εικόνα σοβαρής χώρας με πίστη στην προοπτική της. Αλλιώς game over...