Επιστολή.

Πέμπτη, 17 Μαρτίου 2011
 

Δάκρυσε πάλι. Το γράμμα ήταν λιτό, περιεκτικό μα έδειχνε συναίσθημα. Όπως την θυμάται δηλαδή...
Όλο το πρωί παιδεύτηκε αν θα το διάβαζε ξανά ή όχι. Τελικά το πήρε στα χέρια. Και αυτό του αρκούσε. Το οτι το κράταγε. Στα χέρια του.
Έγραφε για το παρορμητικό ύφος και το άνοιγμα της ψυχής. Μα αυτό ήταν που τον έφερνε κοντά, που τον γέμιζε ενέργεια, που τον έκανε να ξεφεύγει από την στυλιζαρισμένη καθημερινότητά του, γεμάτη πρέπει και δήθεν. Αυτό του έλειπε πάντα. Και το χαμόγελο. Στη συνέχεια έλεγε γιά την καθημερινότητα και την απρόσκοπτη συνέχισή της, χωρίς δηλαδή τίποτα να πρέπει να διαταραχτεί σε αυτήν. Αυτό έπρεπε να διασφαλιστεί πάσει θυσία. Μα δεν είχε επιδιώξει κάτι διαφορετικό. Η καθημερινότητα εκ των πραγμάτων τον νικούσε και αν κάτι θα έτεινε να αλλάξει κατεύθυνση, αυτός πρώτος θα επανέφερε τα πράγματα στην πρότερη κατάσταση. Του έγραφε μετά ότι δεν κατάλαβε γιατί έφυγε αυτός. Απορούσε η ίδια μήπως έφταιγε αυτή. Πώς θα μπορούσε να την κάνει να καταλάβει... Θυμάται ότι δεν ήταν ευκολο να της το εξηγήσει και τότε... Η φυγή δεν είναι ποτέ λύση.
Αυτός έφυγε. Την ήθελε αλλά δεν μπορούσε άλλο να είναι μαζί της. Την θαύμαζε για ένα σωρό πράγματα και όχι μόνο αυτό. Έφυγε γιατί αισθανόταν πίεση που ήταν μαζί, αν και την ήθελε πολύ. Κάθε ημέρα και περισσότερο είναι η αλήθεια. Το μυαλό του σκεφτόταν μόνο αυτή. Φαίνεται αντιφατικό. Έφυγε γιατί ήταν δύσκολο να διατηρήσει τη σχέση του μαζί της. Δεν έπρεπε να το αντιληφθεί η γυναίκα του.

Σωστά του έγραφε γιά ημίμετρα. Δεν μπορούσε κάτι περισσότερο. Μιά ζωή ημίμετρα ήταν.

Δίπλωσε προσεκτικά την επιστολή της και τη φύλαξε μαζί με τον αγαπημένο της μουσικό δίσκο στο συρτάρι του. Ήξερε πως βρίσκονται εκεί. Τώρα, κοίταξε ήσυχα έξω από το παράθυρο. Είχε σκοτεινιάσει εδώ και πολλές ώρες. Μάλλον εδώ και πολλές ημέρες...