Αναφορά.

Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011

Στην αγαπημένη ταινία «Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας… και Πάλι Άνοιξη» του Κιμ Κι Ντουκ βλέπει κανείς τη ζωή να κυλάει, σαν τον παγωμένο καταρράκτη που απεικονίζεται, και τη σχέση ανθρώπου και φύσης. Αυτή κυριαρχεί στα πλάνα παίζοντας καθοριστικό ρόλο. Επικρατεί μιά γαλήνη που συμβολίζεται με το δεδομένο και μεγαλειώδες τοπίο σε αντίθεση με τον "μικρό" άνθρωπο  - σαν τον καθένα μας ίσως - που πειραματίζεται κάθε στιγμή γιά να σχηματίσει μπροστά του μιά επόμενη στιγμή ζωής. Αυτό που μένει στο τέλος είναι η αναγέννηση, ύστερα από τον κάθε θάνατο, σωματικό ή πνευματικό και η επιστροφή στη μητέρα Φύση, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είμαστε.  Η Άνοιξη που σήμερα συνάντησα, μετά πολύ καιρό χειμώνα, μου θύμισε το χαμόγελο του μικρού μαθητή, απέναντι στον σεβαστό Δάσκαλο, και την εμπιστοσύνη την οποία αυτός του δείχνει. Έτσι, ο μαθητής ξαναγυρίζει μετά από καιρό στον Δάσκαλό του για να τιμωρηθεί! Έχει υποπέσει σε παράπτωμα, αλλά γίνεται όχι μόνο αποδεκτός αλλά και σεβαστός ως μαθητής του μεγάλου Δάσκαλου. Παρεμφερή αντιμετώπιση παρατήρησα στην ταινία "Okuribito", όπου θεωρείται εν τέλει ιερή κάθε εργασία που ασκείται με σεβασμό προς την κοινωνία και τον άνθρωπο. Φιλοσοφία που προκαλεί τον καθένα μας να σκεφτεί...

(λείπει κείμενο ή εικόνα)

επιλογος (ο γνωστος)

 

(c) T. Holte