Ημέρα ήταν και πέρασε.

Σάββατο, 26 Μαρτίου 2011

Οικογενειακή ήτο η συνάντησις και επετειακό το γεύμα, το καλούσε η εικοστή πέμπτη του μηνός  άλλωστε! Δεν υπήρξαν θύματα ευτυχώς! Αχ αυτή η ημέρα και όλες "αυτές οι ημέρες". Γιατί να υπάρχουν; Για να μας θυμίζουν τη μικρότητά μας, εκδηλούμενη ή μάλλον οργιάζουσα τέτοιες ημέρες!

...αντί να διασκεδάσουμε ή να γελάμε όπως παλιά, διαλέγουμε ημέρα να εκσφενδονίσουμε αν όχι ποτήρια και πιάτα, σωρευμένη κακία και μοχθηρότητα υπό τη μορφή λέξεων και πράξεων. Φαίνεται πως μεγαλώνοντας, φοβόμαστε σιγά σιγά γιά το υπόλοιπο της ζωής μας και αντί να φροντίζουμε να τη βελτιώνουμε (όχι υλικά, σιγά αυτό είναι εύκολο) και να γινόμαστε φιλικότεροι και πιό ανθρώπινοι, τουναντίον αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως φοβισμένα και απειλούμενα άγρια ζώα. Αντί να κοιτάμε τον άλλο με αγάπη και σεβασμό και να δείχνουμε ενδιαφέρον γιά τα λεγόμενά του, προσπαθούμε πάντα να ακουστούμε. Εμείς! Να υπερισχύσουμε! Ακόμα και στον λογαριασμό, μάχες κωμικές αλλά και λυπηρές ταυτόχρονα, που σε κάνουν εξ΄ αποστάσεως να θλίβεσαι γιά το θάρρος που απέκτησαν οι αγενείς και ξένοι και την ισχύ που έχασαν οι οικείοι και αγαπητοί...