Καθαρά προσωπικό θέμα.

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011

Μικρός θυμάμαι δεν πηγαίναμε φανατικά εκκλησία όλη τη Μ. Εβδομάδα! Κυρίως τη Μ. Πέμπτη και στον Επιτάφιο δίναμε το παρόν. Λές και το πρώτο μισό δεν ήταν "Μεγάλη" η Εβδομάδα. Μολαταύτα υπήρχε και τότε η προσμονή γιά την Κυριακή του Πάσχα, κάτι σαν την προσμονή που έχουμε και σήμερα γιά την εικαζόμενη σωτηρία μας ως χώρας συνολικά και ως μονάδος εκάστου εξ ημών! Παρότι όλοι γνωρίζουμε πως κάθε χρόνο τα ίδια πράγματα θα συμβούν την εβδομάδα αυτή και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πιστεύουμε κατά βάθος ότι ίσως κάτι αλλάξει ή γίνει διαφορετικά. Ίσως συμβεί κάτι εξαιρετικό τέλος πάντων και στη προσωπική μας ζωή, αυτή τη μοναδική απο θρησκευτικής απόψεως εβδομάδα. Τα μόνα τελικά που συνήθως συμβαίνουν είναι, μιά έξοδος από την Αθήνα (που αποφεύγω συστηματικά) ένας συγκινητικός επιτάφιος, όπως συγκινητική άλλωστε είναι και κάθε παρόμοια τελετή ή ακολουθία και ένα τραπέζι με ...πολύ φαγητό και ίσως και καυγά οικογενειακό την Κυριακή του Πάσχα. Αυτά και τίποτα περισσότερο! Από θρησκευτικής άποψης βέβαια, ανάλογα και με τον βαθμό που έκαστος πιστεύει, ενδεχομένως να τελούνται πολύ περισσότερα στην ψυχή του.

Την Κυριακή λοιπόν το απόγευμα, αν αναλογιστούμε μία μία τις ημέρες από τη Μ. Δευτέρα που πέρασε, θα δούμε ότι δεν διαφοροποιηθήκαμε ως άνθρωποι, ότι το ίδιο βρίσαμε τον Ιησού, το ίδιο μισήσαμε τον αντιπαθή γείτονα, το ίδιο θέλαμε να δώσουμε μπουνιά στον ηλίθιο που έμπαινε εμβόλιμος στην ουρά και λοιπά. Άνθρωποι θα πείτε! Παρευρεθέντες όμως στον κατάλληλο χώρο, κάναμε πάντα κι από έναν τεράστιο σταυρό ως γνήσιοι υποκριταί, γιά να συγχωρηθούμε και να σωθούμε και φέτος από κάθε αμάρτημα είς ό υποπέσαμε...