Σκοτεινό σενάριο.

Τρίτη, 8 Φεβρουαρίου 2011

Φαντάσου τώρα, ασπρόμαυρη εικόνα με ποιότητα που βοηθάει περισσότερο να μαντεύεις παρά να είσαι σίγουρος γιά το τί βλέπεις. Ό,τι καλύτερο δηλαδή γιά να αφεθεί η φαντασία ελεύθερη να στροβιλιστεί ή να ακολουθήσει μονοπάτια πρωτοπάτητα. Το σενάριο πλησιάζει τα χείλη τους κοντά, αλλά κι ένας δισταγμός της τελευταίας στιγμής. Κανείς δεν ξέρει που οφείλεται, μιά και κανείς απ΄ τους δυό πρωταγωνιστές δεν έχει κάτι να σκεφτεί από το παρελθόν. Αυτός ο δισταγμός κάνει ώστε το τελευταίο φιλί να μη δοθεί πιά. Ούτε κάν σαν αποχαιρετιστήριο. Γιατί μετά, στην επόμενη σελίδα, ο ένας από τους δύο ανεβαίνει τη σκάλα του τραίνου και χωρίς να κοιτάξει, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις πίσω, φεύγει γιά άλλη χώρα. Μακρυά. Γρίφος πραγματικός όμως. Χωρίς αιτιολογία και εξήγηση. Τί να έχει προηγηθεί στο εγγύς ή απώτερο παρελθόν; Πόσο να κράτησε η γνωριμία πρώτα απ΄όλα; Πόσο λίγο ώστε να δημιουργηθεί πάθος ή πόσο πολύ ώστε ο έρωτας να δημιούργησε ευθύνη και φόβο; Αυτό δεν το γράφει το σενάριο που είναι αυστηρό και ο χρόνος περιορισμένος.

Στην απορία συμβάλλει και η μουσική, που όπως πάντα είναι το πιάνο που παίζει έναν αυτοσχεδιασμό jazz, ο οποίος θα χαθεί κι αυτός στον καπνό του σκηνικού...