Back to the future II.

Τετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2011

Περπατώντας στην οικεία κατηφόρα, στο σημείο που από συνήθεια ξεκινώ τις σκέψεις μου γιά το παρελθόν και το μέλλον, μου ήρθε στο μυαλό η κλασική ερώτηση που κάνει ένας ψυχολόγος όταν έχει τελειώσει το σαρανταπεντάλεπτο ή τέλος πάντων δεν ξέρει τί άλλο να πεί. Είναι η εξής: πώς σκέφτεσαι τον εαυτό σου μετά δέκα (φερ΄ειπείν) χρόνια; Η αλήθεια είναι και μεταξύ μας αυτό, δεν μπόρεσα σήμερα να απαντήσω με σαφήνεια και με ευθύτητα. Ένα σύννεφο ήρθε κι έκατσε στον ορίζοντα μπροστά μου, κάνοντάς με να μη βλέπω πού πατώ. Δέκα χρόνια; Μα πώς μπορώ να απαντήσω σήμερα, κατεβαίνοντας τον γλυστερό δρόμο, τί θα είμαι και τι θα κάνω σε δέκα χρόνια; Τι ηλίθια ερώτηση; Σάστισα και τρομοκρατήθηκα που δεν είχα εικόνα του εαυτού μου σε δέκα χρόνια. Όφειλα να ξέρω από σήμερα, ώστε να προγραμματίζω το κάθε μου βήμα, την κάθε μου κίνηση, με απώτερο στόχο να φτάσω στο επιθυμητό είδωλο-αποτέλεσμα μετά από δέκα χρόνια. Σήμερα δεν ήξερα να απαντήσω. Σαν μαθητής που δεν ξέρει μάθημα κατέβασα το κεφάλι μη τυχόν ο δάσκαλος πεί στους γονείς ότι είμαι αδιάβαστος. Προς στιγμή ξεθάμπωσε το σύννεφο μπροστά μου και είδα στιγμιαία πως είχα φτάσει στο άγαλμα της πλατείας. Έδειχνε ο τιμώμενος με σιγουριά και αυστηρότητα προς τα εμπρός, προς ένα μέλλον που ο ίδιος δεν πρόλαβε. Η κίνηση του χεριού του προς τον ορίζοντα ήταν το μέλλον γι΄ αυτόν. Αυτός είχε μόνο παρελθόν. Τρόμαξα και συνήλθα. Τώρα έβρεχε πιά και δύσκολα ανέβαινα τον ανηφορικό δρόμο σχεδόν τρέχοντας. Δεν έπρεπε να είχα ξεκινήσει σήμερα.