Τρίτη, 18 Μαΐου 2010
Επιπλέεις
σ΄ένα γλυκόπικρο κύμα φυγής και σιωπής, σκορπάς όλα τα ένοχα μυστικά κι
απελευθερώνεις τη φυλακισμένη γιά χρόνια μυρωδιά του άχρωμου πιά τριαντάφυλλου
που φύλαξες μάταια. Στο τσιμεντένιο πεζούλι τους που κάθε τόσο έπεφταν φύλλα
όμορφα κάθε λογής, τώρα σιχαμερό χάσκει το μαύρο πεθαμένο σώμα μιάς οπτασίας
παράξενης, θολές σκηνές ζωής πρόχειρα ανασυρμένες. Ίσα που προλαβαίνεις να
αρπαχτείς απ΄ τις νεκρές μνήμες πριν
λυγίσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου