Καλοκαιρινές διακοπές.

Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011

Διακοπές έφυγε κι ο γείτονας, μίλαγα μαζί του κανένα βράδυ ανοίγοντας το παράθυρο. Άφησε το σκυλί του πίσω, μάλλον γιατί δεν θέλησε να στρέψει ο ίδιος επάνω του την καραμπίνα, ελπίζοντας ο καύσωνας να αποτελειώσει το πιστό ζωντανό. Τον είχε φοβηθεί το μάτι μου όταν είχε πρωτοέρθει στη γειτονιά, κλειστός, αντικοινωνικός, ψυχαναγκαστικός. Αλλά αυτόν είχα, με αυτόν μίλαγα, ήταν πιό ψηλά, έβλεπε και πιό μακρυά όσο νάναι. Τώρα σφράγισα το παράθυρο προς τη πλευρά του σπιτιού του και τα απογεύματα βγαίνω αργά με τη σπαστή καρέκλα μου στο άλλο μπαλκόνι, λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Αλλά δεν έχω θέα. Δεν βλέπω. Ούτε ακούω κάποιον. Αυτόν είχα, με ζάλιζε με τις ασυναρτησίες του συχνά αλλά έπρεπε να κάνω παρέα με κάποιον. Κι αυτός μόνος του έμενε, κανένα βράδυ βρώμαγαν από τη κουζίνα του λάδια που προσπαθούσε να μαγειρέψει φαγητό. Ήταν όμως παρέα. Η παρέα μου, που ήξερα ότι είναι εκεί. Τώρα σκέφτομαι μπορεί να τρακάρει μέχρι να φτάσει στο εξοχικό, μπορεί να πνιγεί στη θάλασσα, μπορεί να τον σκοτώσουν σε απόπειρα ληστείας στην εξοχή. Αν δεν ξανάρθει; Πρέπει να αλλάξω σπίτι, να φύγω, να βρώ σπίτι με γείτονα. Δεν έχω όμως ούτε σκυλί να αφήσω πίσω...