Πρώτο πρόσωπο.

Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2011

Χρωματική αλλαγή, ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο αυτό που αισθάνομαι κι αυτό που βλέπω έξω από το παράθυρο. Ημίαιμο κόκκινο, άτονο όμως, χρώμα του αίματος αλλά και πάθους καταπιεσμένου. Από το παλιό άνοστο πάλ μπέζ σε αυτό το μπορντώ, υπάρχει μιά πρόοδος στη κλίμακα. Συναισθηματική. Χα! Επηρεάστηκα από τη ζεστή δύση και τα πρώτα ανοιξιάτικα αρώματα των φυτών μου. Η χελώνα μου - μιά από τις δύο, η άλλη κοιμάται και κάνω ησυχία μην ξυπνήσει όταν περπατάω στον κήπο - με κοίταξε απορρημένη, μιά και έμεινε άυπνη, τόσους μήνες τώρα. Ίσως ζήλεψε προς στιγμή την ανθρώπινη υπόστασή μου, ποιός ξέρει. Δεν είμαι σίγουρος αλλά δεν το έψαξα να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση. Έμεινα άϋπνος όλο το βράδυ κι εγώ μαζί της και σκεφτόμουν. Δεν κατέληξα ούτε με τις σκέψεις μου, ούτε με το πώς αισθάνεται μιά άϋπνη χελώνα την περίοδο της χειμερίας νάρκης. Αντιθέτως πιό πολλές απορίες μου δημιουργήθηκαν. Η φίλη μου, μιά τέλος πάντων προαιώνια φίλη, μάνα, αδελφή, λέει πως το βιβλίο που γράφω δεν θα έχει κοινό. Μπορώ κάλιστα να χρηματοδοτήσω την έκδοση αν δεν βρώ εκδότη. Με παιδεύει κι αυτό. Βαλτή είναι... Έχω και αυτό τον εκνευρισμό που με ταλανίζει ημέρες. Και νύχτες. Όταν αλλάζει η ροή των πραγμάτων, συχνά αισθάνομαι ότι χάνω το παιχνίδι. Στροβιλίζομαι μεταξύ επιθυμίας και ενοχών. Τα δύο άκρα αντίθετα. Πάντοτε αυτά τα δύο, και να πρέπει να βρώ διέξοδο στο σκοτάδι. Να δίνω το χέρι αλλά σταδιακά να απομακρύνεται η σκιά που απόμεινε γιά να με βγάλει στη στεριά. Ο φόβος για την απώλεια και τελικά η απώλεια μπροστά μου. Όμως θυμάμαι πολύ καλά, και αυτό με διατηρεί. Τουλάχιστον η ανάμνηση αυτή ας τελεί υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.