Συνάντηση.

Σάββατο, 6 Αυγούστου 2011

Τι κάνεις; Άγχος, αγωνία γιά το αύριο. Και τί μπορείς να κάνεις γι΄ αυτό; Θυμάσαι τότε που περπατούσαμε στην άμμο; Τότε που σε έπαιρνα τα βράδυα και κάναμε ατέλειωτες βόλτες μέχρι το πρωί ή πηγαίναμε σινεμά και βλέπαμε δυό φορές το ίδιο έργο; Στις διακοπές που αρρώστησα και φώναξες το γιατρό που έκανε αγροτικό; Τότε που σου έλεγα πως δεν γίνεται άλλο και πως δεν μπορούμε άλλο; Θυμάσαι που δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ; Θυμάσαι τις στιγμές; Που βρίσκαμε ουσία και στα πιό απλά; Θυμάσαι τότε που γέλαγα; Θυμάσαι τότε που με κοίταζες με θαυμασμό; Θυμάσαι που μιλάγαμε γιά όλες τις κοπέλλες που γνώριζα; Θυμάσαι που σε άκουγα με τις ώρες, χωρίς να μπορώ να πώ τίποτα. 

Τι μπορώ να κάνω με ρώτησες πριν; Ξέρω τί θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να σβήσω τη μνήμη μου. Να μη σε είχα γνωρίσει. Αλλά να αρχίσω από την αρχή; Αστείο! Κοίτα και πόσο κοινότυπο ακούγεται! Μα τόση είναι η αξία που θα μου έδινες; Κοινότυπες λύσεις εγώ; Αυτό όχι. Πάλι η ίδια κατάληξη θα υπήρχε, απλά θα ήταν σίγουρη εκ των προτέρων. Θα επιδιώκαμε κάτι εν γνώσει μας ακατόρθωτο. Τουλάχιστον τότε, εν αγνοία μας ...προσπαθήσαμε.