Αφορμή.

Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2011 

  Κάποτε να ανοίξεις τον εαυτό σου, αυτό το απόρθητο οχυρό που σέρνεις πέρα δώθε καθημερινά και να δεχτείς τον άλλο να αγγίξει τις πιό μύχιες σκέψεις, να εξετάσει τις πιό κρυφές και σκοτεινές πλευρές. Με προαπαιτούμενο αυτή την ειλικρίνεια, το δώσιμο θα είναι τίμιο, αληθινό και το συναίσθημα που προσφέρεις θα αναγνωριστεί εξίσου. Από την απέναντι πλευρά βέβαια πολλές φορές νομίζουμε ότι μας προσφέρεται κάτι, που ίσως είναι κίβδηλο και ανάξιο λόγου. Δεν μας αφορά αυτό τώρα αλλά οι περιπτώσεις που πράγματι υπάρχει μιά αληθινή ανάγκη και από τις δύο πλευρές και εκδηλώνεται με γνήσια και τίμια συναισθήματα. Το να προσφέρεις, να δωρίσεις τον εαυτό σου  γιά ανάγνωση χωρίς τη καθημερινή πανοπλία, σημαίνει ότι επιτέλους η προσέγγιση και το άγγιγμα του άλλου επάνω σου δεν σε κάνει να τιναχτείς πίσω σαν να σε χτύπησε ρεύμα. Το να επιτρέψεις αυτό το άγγιγμα, την επαφή, την ροή ενέργειας είναι το πρώτο παρήγορο βήμα. Αυτό το ασήμαντο και αμελητέο σε πρώτη ανάγνωση άγγιγμα, διευκολύνει να δομηθεί στη συνέχεια μιά σχέση βαθειάς εμπιστοσύνης, που με τη βοήθεια της Θεάς Τύχης μέλλει να εξελιχθεί σε παθιασμένα ερωτική. Με τον ίδιο απλό κατά βάση τρόπο είναι πιθανόν να καταστραφεί κάποια στιγμή! Μα θα έχεις ζήσει εν τω μεταξύ κοινές στιγμές. Τέτοιες που ο οχυρωμένος στο δυσκίνητο σώμα σου εαυτός σου θα ζήλευε, έχοντας ανακαλύψει παράλληλα αιτίες και αιτιατά, αρκετά και ικανά να τροφοδοτήσουν με ζωή όλη σου τη ζωή.