Εικόνα.

Παρασκευή, 30 Απριλίου 2010

Η πολύχρωμη απεικόνιση του περιττού, οι πολλαπλές επιλογές έχουν γίνει καθημερινά και συνηθισμένα, ώστε να μην σκεπτόμαστε πως η επίσκεψη σε μεγάλο πολυκατάστημα μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Πώς να αφομοιώσουμε τόση πληροφορία γύρω μας, επενδεδυμένη με τόσα έντονα χρώματα και φώτα; Έτσι προσπαθώντας να επιβιώσω κι εγώ κάποιο απόγευμα σε ένα τέτοιο χώρο, είδα ένα πρόσωπο που με συγκλόνισε. Σα να είχε βγεί αέρινο από τοιχογραφία σκοτεινού βυζαντινού ναού. Αν έκανα το χέρι μου μπορεί να το διαπερνούσα. Μιά ιδιαίτερη μορφή, χωρίς χρώμα, χωρίς περίγραμμα, προσπαθούσε με δυό αναιμικά χέρια να τα βγάλει πέρα με τη σκούπα που φαινόταν γιά τη περίπτωση πολύ βαριά. Τί μορφή, σαν αγία. Την προσπέρασα με ένα γεμάτο καρότσι, που δεν έβλεπα μπροστά καλά καλά.

Διασταυρώθηκαν γιά λίγα δευτερόλεπτα στο σημείο εκείνο η συγκεχυμένη θολή μου πραγματικότητα με την εσωτερική γαλήνη αλλά και τον πόνο που έσταζε σταγόνα σταγόνα και γυάλιζε στο πάτωμα.

Γι΄ αυτήν, η στιγμιαία μας συνάντηση ήταν τόσο ασήμαντη. Δεν άξιζα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Ήμουν "ίδιος" μέσα στη μάζα. Αντίθετα αυτή ήταν η ξεχωριστή όσο κι αν νομίζουμε το αντίθετο...