Άνω θρώσκω.

 Δευτέρα, 5 Απριλίου 2010

Πέρασε όπως κάθε χρόνο και φέτος. Φάρος φωτεινός με περίοδο αναλαμπής ετήσια, που δεν μας αφήνει να χάσουμε τον δρόμο προς τη δική μας ανάσταση, κάθε λογής. Πάσχα. Να βγαίνει άραγε από το πασχίζω ή το πάσχω; Ομόριζα να είναι το συμπάσχω, η συμπάθεια, το πάθος, ή το passion; Τι σημασία έχουν τώρα αυτά, τόσα χρόνια μετά τα θεολογικά-ιστορικά γεγονότα που προσδιόρισαν μιά πίστη οικουμενική αλλά και εσωτερική. Απ΄την άλλη, όλες οι "πίστεις" δεν είναι "ισάξιες", δεν διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια και την αποκλειστικότητα γιά την απόκτηση του περίφημου εισιτηρίου προς τον παράδεισο; Ναί είναι η απάντηση. Είναι ζήτημα επιλογής λοιπόν το ποιά "πίστη" θα ακολουθήσει κάποιος γιά να αυξήσει τις πιθανότητές του; Όχι δα. Είναι ο τρόπος, η παιδεία (συνήθως μας μαθαίνουν τί να πιστεύουμε), η αισθητική και άλλοι παράγοντες  που αγγίζουν στο ορθόδοξο τυπικό. Άλλη η συγκινησιακή φόρτιση μπροστά στην αποστεωμένη απεικόνιση της επίπεδης βυζαντινής εικόνας που εστιάζει όμως π.χ. στο θέμα της σταύρωσης και κρέμεται σε ένα φτωχό παρεκκλήσι,  και άλλη η κοσμοπολίτικη αίσθηση που αφήνουν οι τοιχογραφίες των δυτικότροπων ναών με το όργανο να ηχεί στο βάθος. Φυσικά ο χώρος προσευχής δεν απαιτεί οπωσδήποτε ναό ή οίκο θεού. Διαφορετικό το ζήτημα, αν επιβάλλεται γιά λόγους σεβασμού και ευπρέπειας. Μα και στο πιό βρώμικο σημείο της πόλης προσεύχομαι με την ίδια άνεση και είμαι βέβαιος ότι θα (εισ)ακουστώ. Είναι ζήτημα προσωπικής σχέσης. Και οι δηλωτικές της πίστης μας πράξεις (το εικονοστάσι στο σπίτι ας πούμε, το καντήλι κλπ.) δείχνουν την ανάγκη και την αγάπη μας γιά την προσέγγιση στο θείο. Υπάρχει όμως ένα δούναι και λαβείν εδώ. Κάνω μιά μικρή λειτουργία, ανάβω το κερί ή προβαίνω σε όποια άλλη θρησκευτική πράξη συνηθίζεται, γιά να είμαι και βέβαιος πως έχω κάνει το θρησκευτικό μου καθήκον. Πέρα από την προσωπική ανάγκη, θέλω να με "δεί" και ο θεός! Κατά βάθος ζητάω. Θλίβομαι τη μιά στιγμή και την άλλη στιγμή ορθώνω απαιτητικά το παράστημα και ελπίζω κατά βάθος να είμαι στη λίστα των ευνοημένων. Δεν λειτουργώ πάντα με ανιδιοτέλεια. Αντίστοιχα μικρή αξία έχει και ο "μεγάλος σταυρός", όπως λέμε των τυπικά θρησκευόμενων, που επιδεικνύουν μεγαλόσχημα  την πίστη τους. Αυτοί όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά απλά παρίστανται. Χρησιμοποιούν τη θρησκεία για άλλους λόγους. Γιά κοινωνική προβολή ίσως. Εν κατακλείδι, μιά και δεν υπάρχει τέλος στη συζήτηση αυτή, καλό θα είναι ελεύθερα να πορευόμαστε, χωρίς βασανιστικούς περιορισμούς, άγχη και πολύ περισσότερο τύψεις όσον αφορά στην εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων μας. Κάποια στιγμή θα νοιώσουμε την ανάγκη να προσεγγίσουμε αυτό που ονομάζουμε θείο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αν δεν το έχουμε κάνει ήδη. Και φαντάζομαι ο θεός δεν κοιτάει αφετηρίες ή ημερομηνίες έναρξης. Μόνο η ημερομηνία λήξης είναι βέβαια.