Πέμπτη,
11 Φεβρουαρίου 2010
Οι
μεγαλύτεροι καμμιά φορά μιλάνε γιά ασφαλή - σίγουρα - γεράματα. Μα πόσο ασφαλή,
σίγουρα και ήσυχα να προκύψουν, όταν το ίδιο το σύστημα σου τραβάει καθημερινά
το χαλί από τα πόδια και δυστυχώς απρόβλεπτα γεγονότα (στα απρόβλεπτα γεγονότα
καταντήσαμε να λέμε πάντα δυστυχώς) δεν σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με πράγματα, όπως η πνευματική σου εξέλιξη. Αυτή
η "ενασχόληση" δεν γίνεται παρεμπιπτόντως και εκ παραλλήλου με άλλες
καθημερινές φουρτούνες (!) αλλά προϋποθέτει αριστοκρατική αντιμετώπιση. Χρόνο,
ηρεμία, αυτοσυγκέντρωση, αποχή από κάθε τί πεζό. Πού ζώ; Σε αναγκάζει, αυτός ο
"καλά οργανωμένος" (όταν πρόκειται να σου αποδομήσει την
προσωπικότητα και να σου κάμψει τις αντιστάσεις) μηχανισμός που λέγεται κράτος,
μαζί με την εμπροσθοφυλακή του την καθημερινότητα, να αποσυντονίζεσαι και να
κυνηγάς και το τελευταίο σκουριασμένο κέρμα στο πεζοδρόμιο, αντί να κοιτάς ψηλά
προς τον ουρανό, απολαμβάνωντας ελεύθερος και υπερήφανος την χρωματική
πανδαισία ενός άρτι σχηματισθέντος ουρανίου τόξου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου