Κυριακή,
8 Νοεμβρίου 2009
Μέσα
στον θολό τοπίο της παρακμιακής ημιυπόγειας καφετέριας, με άλλες δυό ψυχές το
πολύ, να κοιτάνε μέσα στο φλυτζάνι τον καφέ, μήπως και βρούν τί σημαίνει το
όνειρό τους. Πέρναγαν οι ώρες σκοτεινές, μέχρι το τέλος της καθημερινής
τελετουργίας. Μέσα στον καπνό. Όλοι ήταν ξένοι. Και στη συνέχεια η επιστροφή.
Σήμερα
τί θυμάμαι; Τη βόλτα ίσως κάτω στη Βάρκιζα και το κορίτσι που ήθελε να
ερωτευτεί και δεν το κατάλαβα. Μετανοιώνω κάθε φορά που περνάω. Δεν θα έχω ξανά
την ευκαιρία να αγκαλιάσω την κοπέλα αυτή που μου δόθηκε. Πόσο ανόητος ήμουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου