Ασκήσεις εφαρμοσμένης ανωριμότητας ή άνευ τίτλου.

Δευτέρα, 2 Νοεμβρίου 2009

Ο φόβος εξελίσσεται μέσα στα χρόνια χωρίς να κατορθώσει η προσωπικότητα να αποκτήσει την απαραίτητη δύναμη και αυτοεκτίμηση. Δημιουργείται έτσι η ανάγκη γιά άμυνα. Κλασική και απλή η θεωρία του "παιχνιδιού". Μετά από καιρό και αφού έχουν μεσολαβήσει γεγονότα και συμβάντα, αντί να βελτιώνεται η κατάσταση, όπως θα έλεγε κι ένας γιατρός που εξετάζει τον ασθενή, αυτή είναι αποθαρρυντική. Ταχεία επιβάρυνση και παρόλη την υποστήριξη με τεχνητά μέσα, η εικόνα είναι το λιγότερο αποκαρδιωτική. Το ζήτημα είναι βέβαια πως και ο ίδιος ο ασθενής αντιλαμβανόμενος την κατάστασή του και παρόλη την διασωλήνωση, προχωράει άμεσα σε προσωπικές ασκήσεις ανάνηψης, που έχει διδαχθεί στο παρελθόν.

Στο σημείο εκείνο αποχωρεί ο γιατρός, σβήνει ο πενταπλός προβολέας επάνω από την κλίνη, η νοσοκόμα αλλάζει τα ρούχα της σε κάτι πιό κομψό και κλείνεται από τους δυό ραντεβού γιά το βράδυ στη γκαρσονιέρα του γιατρού. Η εικόνα, σε Kodak ασπρόμαυρο τώρα, συνεχίζει το βράδυ στο βροχερό τοπίο. Η νοσοκόμα με ρετουσαρισμένες κόκκινες γόβες πλέον, προσπαθεί να αποφύγει όσο μπορεί τη βροχή και πολύ σύντομα κρύβεται σε μιά πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης. Ο γιατρός έχει πιά ξεχάσει το πρωινό περιστατικό και μαζί με την γυναίκα που τώρα φοράει μόνο τις κόκκινες γόβες, σβήνουν και το πέμπτο κερί δίπλα στο κρεββάτι που κοιτάει στο παράθυρο...