Τετάρτη,
9 Δεκεμβρίου 2009
Τρείς
διαφορετικές οικογένειες γνώρισα. Τις μητέρες, τις γιαγιάδες, τους συζύγους,
τις εγγονές, τις κόρες, όλους! Αλλά και άλλους πολλούς πέρα απ΄ αυτούς! Και
"δεθήκαμε" πολύ σύντομα. Αν και κάπως κλειστός, βρήκα σημεία
επικοινωνίας. Λίγο θές ένα χαμόγελο, λίγο ένα νεύμα, λίγο η έκφραση απορίας,
λίγο μιά στιγμιαία αγωνία. Όλοι τα ίδια ήμασταν πιά. Μιά ισοπέδωση πέρα γιά
πέρα. Αφήσαμε ό,τι είναι διαφορετικό και ξεχωριστό και πολύ γρήγορα πιάσαμε τα
κοινά. Ούτε χαμογέλασα στα γλωσσικά ατοπήματα ή στα συντακτικά σφάλματα των
άλλων. Αυτά ήταν τα δευτερεύοντα. Παρόλα αυτά οι ημέρες ήταν απελπιστικά
βαρετές, όμοιες η μία με την άλλη και δυό τρία γεγονότα μόνο κατά τη διάρκειά
τους έσπαγαν τη μονοτονία πριν τον βραδινό ύπνο. Και η κούραση ερχόταν να
επιβεβαιώσει πως δεν βρισκόμουν σε διακοπές.
Ευτυχώς
το νοσοκομείο είχε πάρκινγκ μέχρι τις δέκα το βράδυ...
.
τα δικά μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου