Ευκάλυπτος - Εγώ: 1 - 0

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

Η φύση είναι σοφή και στοχεύει πάντα, γιά κάποιον αδιευκρίνιστο σε μένα τουλάχιστον λόγο, στην εξέλιξη, αυτοβελτίωση και διαιώνισή της. Γιά ποιό λόγο πρέπει π.χ. το αποκρουστικό γλοιώδες έρπον στα νερά του Αμαζονίου να εξελιχθεί και να διαιωνιστεί, δεν το ξέρω. Η απορία μου έγκειται στην εγγραφή του λόγου αυτού στο dna του κάθε οργανισμού. Δεν αμφισβητώ την χρησιμότητα του κάθε έμβιου πλάσματος στο βιολογικό κύκλο, που είναι γνωστή σε όλους. Αυτή η παγκόσμια σοφία που έχει ενσταλλαχθεί  σε κάθε όν είναι που με κάνει να απορώ κι  ανατρέχοντας στο παρελθόν της συμπαντικής ιστορίας να κοιτάζω όλο και πιό ψηλά, αν και είμαι ο πρακτικώτερος των ανθρώπων. Ένα κι ένα δεν κάνει θεός αλλά πρώτα επιστήμη και απόδειξη. Μέχρις εδώ τίποτα το εξαιρετικό. Εξέφρασα μιά απορία που ίσως άλλοι δεν σκέφτονται (προέχει το βραχυπρόθεσμο επιτόκιο δανεισμού ίσως) ή δεν μπαίνουν στη διαδικασία να βρούν σώνει και καλά τη λύση της! Βλέπω όμως έξω από το παράθυρό μου και δίπλα από τα μηχανήματα που γράφω έναν ευκάλυπτο. Το δένδρο που εδώ και πολλά χρόνια μου κάνει παρέα. Θυμάμαι κάποια εποχή κρίθηκε σκόπιμο να κοπεί αρκετά μέτρα, να κλαδευτεί, σύμφωνα με την ορολογία. Ποιός αρρωστημένος παντογνώστης σκέφτηκα είχε αυτή την ιδέα. Αλλά γιά να το κάνουν κάτι θα ήξεραν. Πάει το δένδρο είπα, δεν πρόκειται να ξαναγίνει όπως ήταν, τουλάχιστον σ΄ αυτή τη ζωή (μου). Σήμερα ο ευκάλυπτος έχει φτάσει σε ύψος πολύ πάνω από το σπίτι και ανεμίζει μάλιστα περήφανος και τα κλαδιά του. Με διέψευσε προκλητικά. Όχι μόνο αναγεννήθηκε, πολλαπλασιάστηκε σε μέγεθος, ομόρφυνε και εξελίχθηκε αλλά και κάτι χειρότερο. Επιχειρώντας ματαιόδοξα, είχα κάποτε χαράξει κάποια αρχικά γιά να μείνω στην ιστορία κι εγώ, μιά και δεν επρόκειτο να συμβάλλω ποτέ στην αλλαγή του ρού της παγκόσμιας ιστορίας. Αυτά τα αρχικά ήταν τότε βαθειά, καταπράσινα και ζουμερά, όπως ήμουν κι εγώ. Ζουμερός και ολοζώντανος. Κοιτάζοντας σήμερα το πανέμορφο δένδρο, μόλις που διέκρινα τα αρχικά μου. Αχνά, καφετισμένα, πολυκαιρισμένα, σχεδόν σβησμένα. Σαν κι εμένα σήμερα. Η φύση με νίκησε. Εγώ γερνάω, σε αντίθεση με αυτήν. Μα έχει και το θράσσος να μου το υπενθυμίζει με τον πιό απροσχημάτιστο τρόπο. Θα μπορούσε τουλάχιστον αυτή η παγκόσμια σοφία να είχε σβήσει τελείως τα αρχικά μου. Μήπως ήταν καλύτερα;