Ensemble, c'est tout.

Σάββατο, 30 Ιανουαρίου 2010

Το ζευγάρι, που ζούσε στο σπίτι της κοπέλας, περίμενε τους γονείς. Και τους μεν και τους δε. Το δείπνο θα είχε επίσημο χαρακτήρα. Οι προετοιμασίες είχαν αγχώσει περισσότερο αυτόν, που έπρεπε να δείξει στους γονείς του ένα κορίτσι από σπίτι, που ήξερε να μαγειρεύει ωραία εδέσματα και που θα αποτελούσε τέλος πάντων την ιδανική σύντροφο. Έτσι είχε μάθει ο καϋμένος. Συζήτησαν γιά το όλο styling του τραπεζιού, κατέληξαν στο ακριβό σερβίτσιο και μπήκαν αμφότεροι στην κουζίνα να ταλαιπωρούν διάφορες πρώτες ύλες, μήπως και φτιάξουν κάτι αντάξιο της βραδυάς. Στο μυαλό τους είχαν καταλήξει σε πιάτα μοντέρνα, κομψά παρουσιασμένα και γευστικά, με starter, σαλάτες ξενόγλωσσες,  κυρίως πιάτα χάρμα οφθαλμών, συνοδευμένα όλα από ισπανικά κρασιά, με το παλαιότερο να σερβιριστεί στο τέλος. Εν ολίγοις είχαν ανοίξει όλα τα γευσιγνωστικά σκονάκια τους, μαζεμένα από περιοδικά και βιβλία, τηλεοράσεις, πρωινά, μεσημεριανά και μεταμεσονύκτια tv shows και από επισκέψεις σε όλα τα μαγαζιά της Αθήνας!

Έφτασαν λοιπόν οι συγγενείς στις οκτώ, με γέλια ως είθισται και με αστεία που ακούγονταν για 23η φορά αλλά από ευγένεια έπρεπε να γελάσεις. Χαχα. "Α, τι ωραίο τραπέζι" και "ω, τι ωραίο σπίτι" ακολούθησαν όπως ήταν φυσικό, και "τι ωραία θέα που έχετε" και διάφορα άλλα κοινότυπα γιά να γεμίζει ο χρόνος. Εν τω μεταξύ η κουζίνα λειτουργούσε στο φούλ. Μιά και τα "παϊδάκια της ώρας", ολοκλήρωναν το ψήσιμό τους, το souffle αγκομαχούσε να φουσκώσει στην ώρα του, το ζεύγος επιδόθηκε στο στήσιμο των πιάτων. Σολωμός, γαρίδες, προσούτο (όχι προσιούτο) Πάρμας, πάπια με φρούτα και μέλι με δεύτερη εναλλακτική  κοτόπουλο με λυωμένη σοκολάτα και αβοκάντο ...αν είναι δυνατόν! Όλοι πιά κάτι θα έτρωγαν. Το ζεύγος ευχαριστημένο ετοίμαζε πιάτα και τα πηγαινόφερνε κουζίνα τραπεζαρία, με τρυφερά φιλάκια στο ενδιάμεσο, προβλέποντας βραδυά θριάμβου! Εν τω μεταξύ,  ο γιός είχε κατεβάσει και δυό ποτηράκια ουίσκυ, οπότε ήταν ήδη στα πρόθυρα ολικής καταστροφής. Πηγαινοέρχονταν λοιπόν πιάτα, ποτήρια, κρασιά, τυριά, σαλάτες, πιατέλες και ταλιατέλες, ματιάσανε το souffle κι έφυγε αύτανδρο αυτό στο πάτωμα από γλύστρημα. "Τύχη, τύχη "ακούστηκε. "Ωχ" σκέφτηκε αυτός ο καϋμένος, που δεν είχε βέβαια βάλει μπουκιά στο στόμα από το άγχος (ξέχασα να σας πώ, γεννήθηκε με άγχος αυτός). Μετά από κάμποση ώρα και αφού καννιβαλίστηκαν όλα τα πιάτα ή μάλλον οι προσπάθειες των παιδιών, ακούστηκε το ανεκδιήγητο από τον πατέρα του γιού και τη γυναίκα του: "Ρε παιδί μου, δεν φτιάχνατε κανένα κοκκινιστό να φάμε να χορτάσουμε..."

Δεν τους ξανακάλεσαν σπίτι τους.

Τα Χριστούγεννα ο πατέρας του δεν δέχθηκε ο γιός του να γιορτάζει σε ...ξένο σπίτι.

Η πίεση ήταν αφόρητη. Χώρισαν μετά από λίγο.