Prima vista.

Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011

Επιδιώκουμε οι άνθρωποι, όταν προσεγγίζουμε κάποιον άλλον να χρησιμοποιήσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε στη φαρέτρα μας γιά να τον γοητεύσουμε. Στην αρχή. Πιό κάτω, έχουν τελειώσει πιά τα βέλη και είμαστε λίγο πιό κοντά, με τα χαρακτηριστικά του ενός να είναι ορατά στον άλλο με γυμνό μάτι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κρατάει γερά ο ένας τον άλλο στην αφιλόξενη χωμάτινη ευθεία που ακολουθεί. Ελλοχεύουν απρόσμενοι κίνδυνοι στο συνεχές παιχνίδι της διαλεκτικής σχέσης δύο διαφορετικοτήτων. Αναπόφευκτο τούτο.
Πού και πού οι πνοές σηκώνουν σκόνη και αναγκαζόμαστε να δούμε παραμορφωτικά.
Τότε μπορεί να νομίσουμε ότι κρατάμε ένα κομμάτι χοντρό σχοινί, αντί ανθρώπινο χέρι...

Του είπε εκείνη ευγενικά: "Δεν συνηθίζω να φεύγω μόλις τελειώσουν  τα βέλη απ' την φαρέτρα κάποιου και αρχίζουν να φαίνονται και ελαττώματά του. Θα ήμουν τραγικά φυγόπονη έτσι και δεν μ' αρέσει αυτός ο ρόλος. Τον έχω απαρνηθεί πολλές φορές και δεν θα αρχίσω να τον υποδύομαι τώρα, στα 29 μου. Είναι αργά. Έχω διαλέξει πιο θαρραλέο ρόλο. Νομίζω κι εσύ. Ευπρόσδεκτα τα ψεγάδια και οι ατέλειες κάποιου να συμπορευτούν με τις πολλές δικές μου. Kαι ο καιρός θα δείξει."

Τώρα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά όσα άκουσε...