Lila Downs - Naila.



Κυριακή, 11 Σεπτεμβρίου 2011



 * * *

Like an April breeze on the wings of spring
And you appear in all your splendor
My one and only love

The shadows fall and spread their mystic charms
In the hush of night while you're in my arms
I feel your lips so warm and tender
My one and only love

The touch of your hand is like heaven
A heaven that I've never known
The blush on your cheek whenever I speak
Tells me that you are my own

You fill my eager heart with such desire
Every kiss you give sets my soul on fire
I give myself in sweet surrender
My one and only love

Marianne Faithfull - Crazy Love.



Παρασκευή, 9 Σεπτεμβρίου 2011


 
it's so obvious...

Ace of Base-Beautiful Life.



Πέμπτη, 8 Σεπτεμβρίου 2011



και γιατί να μην είναι άλλωστε...!

Handel - Sarabande.



Δευτέρα, 5 Σεπτεμβρίου 2011

 

Bach - Sarabande in D minor - Anne-Sophie Mutter.



Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου 2011


Στα όνειρά σου.



Παρασκευή, 2 Σεπτεμβρίου 2011

(δεν βρέθηκε κείμενο)


Amii Stewart - It's fantasy.



Τετάρτη, 31 Αυγούστου 2011




  Touched by the light in the darkness of the night

Prima vista.



Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2011

Επιδιώκουμε οι άνθρωποι, όταν προσεγγίζουμε κάποιον άλλον να χρησιμοποιήσουμε ό,τι καλύτερο έχουμε στη φαρέτρα μας γιά να τον γοητεύσουμε. Στην αρχή. Πιό κάτω, έχουν τελειώσει πιά τα βέλη και είμαστε λίγο πιό κοντά, με τα χαρακτηριστικά του ενός να είναι ορατά στον άλλο με γυμνό μάτι. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κρατάει γερά ο ένας τον άλλο στην αφιλόξενη χωμάτινη ευθεία που ακολουθεί. Ελλοχεύουν απρόσμενοι κίνδυνοι στο συνεχές παιχνίδι της διαλεκτικής σχέσης δύο διαφορετικοτήτων. Αναπόφευκτο τούτο.
Πού και πού οι πνοές σηκώνουν σκόνη και αναγκαζόμαστε να δούμε παραμορφωτικά.
Τότε μπορεί να νομίσουμε ότι κρατάμε ένα κομμάτι χοντρό σχοινί, αντί ανθρώπινο χέρι...

Του είπε εκείνη ευγενικά: "Δεν συνηθίζω να φεύγω μόλις τελειώσουν  τα βέλη απ' την φαρέτρα κάποιου και αρχίζουν να φαίνονται και ελαττώματά του. Θα ήμουν τραγικά φυγόπονη έτσι και δεν μ' αρέσει αυτός ο ρόλος. Τον έχω απαρνηθεί πολλές φορές και δεν θα αρχίσω να τον υποδύομαι τώρα, στα 29 μου. Είναι αργά. Έχω διαλέξει πιο θαρραλέο ρόλο. Νομίζω κι εσύ. Ευπρόσδεκτα τα ψεγάδια και οι ατέλειες κάποιου να συμπορευτούν με τις πολλές δικές μου. Kαι ο καιρός θα δείξει."

Τώρα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά όσα άκουσε...

Χρόνος.



Σάββατο, 27 Αυγούστου 2011

Ετοιμόρροπος λίθινος τοίχος, η αιτία που σκιάζει το χώμα.
Ανάλημμα η καμπύλη στο χρόνο, που εξαναγκάζει νομοτελειακά σε αναστροφή.
Μόνο κάθε ώρα μηδέν στο σκουριασμένο χρονόμετρο ανοίγει η μικρή έξοδος.
Πού όμως τόση εισπνοή;

Μία μόνο απάντηση.



Πέμπτη, 25 Αυγούστου 2011


 
Michael Nyman


Η απορία ορθώνεται σαν βράχος στον ωκεανό. Τον χαρακώνουν λεπίδες τα θεόρατα κύματα. 
Αν λυθεί, θα αμφισβητηθεί η δύναμη της φύσης. Θα διασαλευτεί η τάξη.

Ειδικό βάρος.



Τρίτη, 23 Αυγούστου 2011

Ορισμένοι "αναγνωρισμένοι" γιά το έργο τους έλληνες φιλόσοφοι - λογοτέχνες, με συγκεκαλυμμένη έπαρση και στόμφο, αυτοσυστήνονται ως απλοί στοχαστές και τίποτα περισσότερο! Ενδεχομένως επειδή το φιλόσοφος-λογοτέχνης δεν αποτελεί επάγγελμα, ποιός ξέρει; Συχνά αφού έχουν περάσει από θέσεις πανεπιστημιακές και εταιρικές, ενισχύουν στη συνέχεια τους μεγάλους εκδοτικούς οίκους και τις εφημερίδες, δημοσιεύοντας περιζήτητα βιβλία ή κείμενα αντίστοιχα. Ξεπουλούν ως μπέστ σέλλερ στην κυριολεξία ό,τι νέο εκδίδουν ή ό,τι παλαιό ανατυπώνουν και αγοράζονται απο τους αναγνώστες ως καθοδηγητές γνώμης και αυθεντίες.

Όμως, αν διαβάσει κανείς προσεκτικώτερα, ανακαλύπτει, αν είναι και λίγο υποψιασμένος, ότι πρόκειται γιά βαθειά συμπλεγματικούς καθημερινούς τύπους, που λίγο καλύτερα χειριζόμενοι τη γλώσσα,  εγωιστικά προσπαθούν να πείσουν τον αδαή αναγνώστη γιά την χαμένη πιά αξία τους ως ατόμων και όχι γιά την αξία του κειμένου που προσφέρουν. Με αυτό τον τρόπο  απομυθοποιούνται επιτέλους. 

Αποκάλυψη.



Δευτέρα, 22 Αυγούστου 2011

Με αρώματα και επιμελώς σιδερωμένο πουκάμισο δεν κρύβεις βρωμερή ψυχή. Ούτε συμπαθής γίνεσαι, παρά μόνο σε αυτούς που κάθονται στον ίδιο με σένα καναπέ. Θα τους αναγνωρίσεις αμέσως απ΄το μαύρο αχνό αποτύπωμα που αφήνουν σε κάθε βήμα, ίχνος κολλώδες σαν τοξικό, με νεκρική οσμή. Το χαμόγελό τους - διαπίστευση ότι ανήκετε στην ίδια ράτσα - σχηματίζεται σε δέρμα σάπιο, που καλύπτει  ένα κρανίο ξεχαρβαλωμένο, κόκκαλο αρμολογημένο με ιστό που ζέχνει.
Πολύτιμα κοσμήματα, θωρακίζουν απομεινάρια της ψυχής.

Ρήγμα στη συνέχεια.



Κυριακή, 21 Αυγούστου 2011

Κάθε βράδυ την ώρα αυτή πηγαίνει γιά ύπνο ξεχνώντας τα άχρηστα, φέρνοντας στο μυαλό ευχάριστα αν υπάρχουν. Αίφνης, πριν τον πάρει ευτυχώς ο ύπνος μιά αδόκητη επίσκεψη. Η ίδια όπως κάθε φορά! Το καλωσόρισμα, οι αποσκευές, "αυτό θα είναι το δωμάτιό σου αγαπητή μου", ένα κέρασμα, μιά μικρή κουβέντα γιά τα πρώτα νέα ύστερα από τόσο καιρό, είναι  περασμένη και η ώρα. Για τα υπόλοιπα έχουν καιρό, κάθε ημέρα τι θα κάνουν; Άλλες φορές μαζί τα βράδυα δειπνούν, άλλοτε αργεί πολύ να γυρίσει επειδή πρέπει να διευθετήσει όλες τις υποχρεώσεις της, μιά και θα μείνει λίγο καιρό. Συχνά τον παίρνει ο ύπνος στη πολυθρόνα περιμένοντας, με το βραδυνό τραπέζι στρωμένο στην εντέλεια. Άλλοτε, σα σίφουνας έρχεται, τον αρπάζει και πάνε στα πιό απίθανα μέρη γιά διασκέδαση. Ανακαλύπτει πεταμένο και τον άλλο του εαυτό εκεί, αυτόν που είχε ξε-χάσει χρόνια πριν. Ξημέρωμα γυρνάνε, ίσα που προλαβαίνει να πάει στη δουλειά  παραπατώντας και βρωμώντας οινόπνευμα. Η μακροχρόνια απουσία τής έχει σωρεύσει τόσες υποχρεώσεις, που κάθε ημέρα σχεδόν απουσιάζει, και όχι μόνο αυτό αλλά γίνεται ημέρα με την ημέρα και ενοχλητική. Για παράδειγμα φέρνει όποιον ή όποια βρεί, χωρίς να σκέφτεται τη φιλία τους και τη φιλοξενία που της προσφέρει. Αντί να συζητάνε όπως παλιά γιά τα παλιά ή να μιλάνε γιά τις φρέσκες ιδέες που τόσο θέλει να ακούσει, με δυσκολία πιά συναντιώνται. Βάρος γίνεται. Αυθαδιάζει ακόμα κι αν καμμιά φορά φέρει αυτός εργασία από τη δουλειά και χρειαστεί ησυχία. Φεύγει, όχι μετά από πολύ καιρό...
Κάθε βράδυ πάλι την ώρα αυτή πηγαίνει πάλι γιά ύπνο, ξεχνώντας πάλι τα άχρηστα, φέρνοντας πάλι στο μυαλό...

Όταν θέλω.



Παρασκευή, 19 Αυγούστου 2011


  Patricia Petibon και "Quando voglio"  (όταν θέλω)
(από το Giulio Cesare in Egitto του Antonio Sartorio, 1677)

Βλέμμα.



Τρίτη, 16 Αυγούστου 2011

Βραδυνή συνάντηση τυχαία πίσω από τη δυτική πύλη.
Η πιό κατάλληλη εποχή για συναντήσεις, πίσω από τη δυτική πύλη.
Εκπαιδευμένο βλέμμα υψώνει,
κι ανακαλύπτει πως όλα είναι καθώς πρέπει και τούτη τη φορά.
Διάφανα και γιατί να μην είναι;

γρήγορα το στρέφει αλλού παίρνοντας μαζί του
διάνοια, σώμα και προσδοκία.

Μέσα σε απειλητικό σκοτάδι πιά,
μιά και είναι η πιό κατάλληλη εποχή για συναντήσεις,
πίσω από τη δυτική πύλη.

Συγκρίσεις.



Πέμπτη, 11 Αυγούστου 2011

(λείπει εικόνα)

Οι μεγάλοι παραμυθάδες και γιά τα πιό καλογραμμένα τους και εν συνεχεία καλοπουλημένα έργα, που προκαλούν χαρά, λύπη ή προσφέρουν άφθονα διδάγματα στον αναγνώστη, δεν θα πάψουν ποτέ να "οφείλουν δικαιώματα" στην πεζή καθημερινότητα...

Συνάντηση.



Σάββατο, 6 Αυγούστου 2011

Τι κάνεις; Άγχος, αγωνία γιά το αύριο. Και τί μπορείς να κάνεις γι΄ αυτό; Θυμάσαι τότε που περπατούσαμε στην άμμο; Τότε που σε έπαιρνα τα βράδυα και κάναμε ατέλειωτες βόλτες μέχρι το πρωί ή πηγαίναμε σινεμά και βλέπαμε δυό φορές το ίδιο έργο; Στις διακοπές που αρρώστησα και φώναξες το γιατρό που έκανε αγροτικό; Τότε που σου έλεγα πως δεν γίνεται άλλο και πως δεν μπορούμε άλλο; Θυμάσαι που δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ; Θυμάσαι τις στιγμές; Που βρίσκαμε ουσία και στα πιό απλά; Θυμάσαι τότε που γέλαγα; Θυμάσαι τότε που με κοίταζες με θαυμασμό; Θυμάσαι που μιλάγαμε γιά όλες τις κοπέλλες που γνώριζα; Θυμάσαι που σε άκουγα με τις ώρες, χωρίς να μπορώ να πώ τίποτα. 
Τι μπορώ να κάνω με ρώτησες πριν; Ξέρω τί θα ήθελα να κάνω. Θα ήθελα να σβήσω τη μνήμη μου. Να μη σε είχα γνωρίσει. Αλλά να αρχίσω από την αρχή; Αστείο! Κοίτα και πόσο κοινότυπο ακούγεται! Μα τόση είναι η αξία που θα μου έδινες; Κοινότυπες λύσεις εγώ; Αυτό όχι. Πάλι η ίδια κατάληξη θα υπήρχε, απλά θα ήταν σίγουρη εκ των προτέρων. Θα επιδιώκαμε κάτι εν γνώσει μας ακατόρθωτο. Τουλάχιστον τότε, εν αγνοία μας ...προσπαθήσαμε.

Burn it Blue - Caetano Veloso and Lila Downs ("Frida").



Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2011



Burn it Blue - Caetano Veloso and Lila Downs ("Frida")

Αφορμή.



Τετάρτη, 3 Αυγούστου 2011 

  Κάποτε να ανοίξεις τον εαυτό σου, αυτό το απόρθητο οχυρό που σέρνεις πέρα δώθε καθημερινά και να δεχτείς τον άλλο να αγγίξει τις πιό μύχιες σκέψεις, να εξετάσει τις πιό κρυφές και σκοτεινές πλευρές. Με προαπαιτούμενο αυτή την ειλικρίνεια, το δώσιμο θα είναι τίμιο, αληθινό και το συναίσθημα που προσφέρεις θα αναγνωριστεί εξίσου. Από την απέναντι πλευρά βέβαια πολλές φορές νομίζουμε ότι μας προσφέρεται κάτι, που ίσως είναι κίβδηλο και ανάξιο λόγου. Δεν μας αφορά αυτό τώρα αλλά οι περιπτώσεις που πράγματι υπάρχει μιά αληθινή ανάγκη και από τις δύο πλευρές και εκδηλώνεται με γνήσια και τίμια συναισθήματα. Το να προσφέρεις, να δωρίσεις τον εαυτό σου  γιά ανάγνωση χωρίς τη καθημερινή πανοπλία, σημαίνει ότι επιτέλους η προσέγγιση και το άγγιγμα του άλλου επάνω σου δεν σε κάνει να τιναχτείς πίσω σαν να σε χτύπησε ρεύμα. Το να επιτρέψεις αυτό το άγγιγμα, την επαφή, την ροή ενέργειας είναι το πρώτο παρήγορο βήμα. Αυτό το ασήμαντο και αμελητέο σε πρώτη ανάγνωση άγγιγμα, διευκολύνει να δομηθεί στη συνέχεια μιά σχέση βαθειάς εμπιστοσύνης, που με τη βοήθεια της Θεάς Τύχης μέλλει να εξελιχθεί σε παθιασμένα ερωτική. Με τον ίδιο απλό κατά βάση τρόπο είναι πιθανόν να καταστραφεί κάποια στιγμή! Μα θα έχεις ζήσει εν τω μεταξύ κοινές στιγμές. Τέτοιες που ο οχυρωμένος στο δυσκίνητο σώμα σου εαυτός σου θα ζήλευε, έχοντας ανακαλύψει παράλληλα αιτίες και αιτιατά, αρκετά και ικανά να τροφοδοτήσουν με ζωή όλη σου τη ζωή.

Ευανθία Ρεμπούτσικα - Μέσα από σένα.



Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011



Ευανθία Ρεμπούτσικα - Μέσα από σένα

χωρις τιτλο...



Τρίτη, 2 Αυγούστου 2011

 Κολύμπησα στις άκρες του μυαλού σου,
βρήκα μιά βάρκα στη σκέψη σου,
άρπαξα σωσσίβιο τη συναίνεσή σου,
και βγήκα ναυαγός στα χείλη σου.

Έμεινα όλη τη ζωή μου εκεί.
Μέχρι το επόμενο καϊκι να περάσει.
σχίζοντας ρυθμικά τη γαλήνη,
κοίταζα σα γλάρους μαύρους τα βλέφαρά σου.

Ας τυλίξω τώρα κι αυτή τη λευκή σελίδα,
ίσα να χωράει σε μπουκάλι διάφανο,
έτοιμο γιά το ταξίδι την πιό κατάλληλη στιγμή.
Όταν εμένα με χτυπήσει το μεγάλο κύμα.

Trago Fado Nos Sentidos - Cristina Branco.

Σάββατο, 30 Ιουλίου 2011






 Trago Fado Nos Sentidos - Cristina Branco

Καθημερινός και επίπονος...



Σάββατο, 30 Ιουλίου 2011

 Aργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
τις ίδιες κάνοντας κάθε μια μέρα διαδρομές,
όποιος περπατησιά δεν αλλάζει,
όποιος δεν τολμάει να φορέσει
να χρώμα καινούργιο,
όποιος δεν μιλάει σ’ αγνώστους.
Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση γκουρού.

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος βάζει το μαύρο πάνω απ’ το άσπρο
και πάνω απ’ το ιώτα διαλυτικά,
όποιος στη δίνη δεν αφήνεται να πέσει
των συγκινήσεων που μεταμορφώνουν
τα μάτια σ’ αστέρια, τα χασμουρητά σε χαμόγελα,
και τα στήθη σε χτυποκάρδια και λάθη.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι
όταν δυστυχεί στη δουλειά του,
όποιος δεν θυσιάζει το βέβαιο
για το αβέβαιο κυνήγι ενός ονείρου,
όποιος δεν τόλμησε καν μια φορά στη ζωή του
να κάνει πέρα τις συνετές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν κάνει ταξίδια,
όποιος δεν ανοίγει βιβλίο,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει μέσα του γοητεία και χάρη.

Αργοπεθαίνει
όποιος τον έρωτά του ταπεινώνει,
όποιος δεν γυρεύει απ’ τους άλλους βοήθεια
όταν την έχει ανάγκη,
όποιος περνά τις μέρες του γκρινιάζοντας
για την κακή του τύχη ή τη βροχή που δεν σταματά.

Αργοπεθαίνει
όποιος παρατάει μια ιδέα προτού τη βάλει εμπρός,
όποιος δεν ρωτάει για όσα δεν ξέρει.

Γλιτώνουμε αυτόν τον θάνατο σε δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα ότι για να ‘σαι ζωντανός
θέλει προσπάθεια πολύ πιο δύσκολη από της ανάσας.

Μόνο με πύρινη, επίμονη εγκαρτέρηση
κερδίζεται η εξαίσια ευτυχία.

 Π. Νερούδα 

Πικρές αναδρομές.



Πέμπτη, 28 Ιουλίου 2011

(λείπει κείμενο ή εικόνα)

Προσωπικές ερμηνείες.



Τετάρτη, 27 Ιουλίου 2011

...Μιά μέρα που καθόμουν σ΄ ένα εστιατόριο, έξω, κι έτρωγα αστακό, μου ΄χε γίνει φόρτωμα ένας ζητιάνος. Φώναξα το αφεντικό να τον διώξει και χειροκρότησα θορυβωδώς το λόγο του δίκαιου τιμωρού: "Ενοχλείτε" έλεγε. "Ελάτε επιτέλους στη θέση αυτών των κυριών και κυρίων!" Εξέφραζα ακόμη, σ΄ όποιον ήθελε ν΄ ακούσει, τη λύπη μου που δεν ήταν πιά δυνατόν να φερθείς όπως ένας ρώσος γαιοκτήμονας που θαύμαζα το χαρακτήρα του: έβαζε να μαστιγώνουν και τους χωρικούς που τον χαιρετούσαν και τους χωρικούς που δεν τον χαιρετούσαν, γιά να τιμωρήσει μιά τόλμη εξίσου αδιάντροπη και στις δύο περιπτώσεις...

Albert Camus, La chute

27 years...



Σάββατο, 23 Ιουλίου 2011

(λείπει κείμενο ή εικόνα)

Λάφυρα.



Τετάρτη, 20 Ιουλίου 2011

Ταξίδευε.
Απ΄ όποιο δέντρο σ΄ έκρυψε απ΄ τη βροχή ,
φέρε πίσω δυό φύλλα να χτίσεις έναν ίσκιο.
Μνήμη απτή, όπως βότσαλο, όπως πυθάρι ή φυλαχτό.
Στρέφε εκεί το βλέμμα τακτικά,
κι όταν οι μέρες μοιάζουν με νύχτες λευκές.
Σε τσίγκινο κουτί σώσε κόκκους από άμμο,
από ωραίες θάλασσες,
κι έχε τους κλεψύδρα να μετράς τα λάθη.
Αν θες ακόμα κρύψε ήχο οξύ καμπάνας θαλασσοδαρμένης
για κάθε ώρα περισυλλογής.
Με δυό τρείς σταγόνες απ΄το παλιό στάγμα
που κοινώνησες στο βράχο,
φτιάξε κόκκινο ποτό
να το χαρίσεις με φειδώ στη γή,
να αρχίσει ένα ταξίδι. Ξανά.

"Να περισώσουμε την ευγένεια".



Δευτέρα, 18 Ιουλίου 2011

Η εγκατάλειψη, η απόρριψη, η αλήθεια και το ψέμα, ο απόλυτος έρωτας εν θεάτρω είναι τέσσερις βαθιές υπαρξιακές πτυχές που ανιχνεύει ο Ζαν Κοκτό στα αντίστοιχα μονόπρακτά του «Ανθρώπινη φωνή», «Ο ωραίος αδιάφορος», «Η ψεύτρα», «Το πανηγύρι».


 «Οι άντρες έχουν πιο έντονη την ανάγκη της αποδοχής», σημειώνει η Κερασία Σαμαρά 
                     ΦΩΤ.: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΣΙΑΣ

Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης τα παρουσιάζει στην καλοκαιρινή του περιοδεία σε ενιαία παράσταση με τίτλο «Ανθρώπινη φωνή» σε δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη (η πρεμιέρα θα δοθεί την Τρίτη στη Λαμία). Πρωταγωνιστεί και στα τέσσερα η Κερασία Σαμαρά, ηθοποιός με κύρος, αισθαντικότητα και ποικίλες «μεταμορφώσεις».

«Στην "Ανθρώπινη φωνή" η ηρωίδα βιώνει μια προδιαγεγραμμένη εγκατάλειψη, γνωρίζοντας όμως πως τα κίνητρα του αγαπημένου της δεν συνδέονται με την απόρριψη της σχέσης τους αλλά με την ανάγκη του για ένα είδος ζωής που εκείνη δεν μπορεί να του προσφέρει. Στον "Ωραίο Αδιάφορο", έχοντας εξαντλήσει όλους τους τρόπους διεκδίκησης εκείνου, αντιμετωπίζει πλέον την οριστική της ήττα. Επιχειρηματολογεί, θυμώνει, ξεπέφτει στην ικεσία. Μάταια όλα. Η επιθυμία του έχει πεθάνει».

Το βάρος της εγκατάλειψης είναι ισχυρότερο απ' αυτό της απόρριψης; Τα βιώνουν διαφορετικά οι άντρες;

«Είναι μάλλον πιο υποφερτό να ξέρεις ότι ο άλλος δεν έχει τη δυνατότητα να ζήσει μαζί σου και γι' αυτό σ' εγκαταλείπει παρά ότι το κάνει γιατί δεν σε θέλει. Εχεις έτσι το δικαίωμα να συντηρήσεις τις ψευδαισθήσεις και τα όνειρά σου. Οι άνδρες έχουν πιο έντονη την ανάγκη της αποδοχής. Η επιθυμία είναι για κείνους ισχυρό αφροδισιακό, γι' αυτό αντιδρούν καλύτερα στην εγκατάλειψη όταν δεν νιώθουν ότι τους έχεις απορρίψει. Δέχονται ευκολότερα την αναχώρηση μιας γυναίκας όταν συνοδεύεται από δικαιολογίες του τύπου "φεύγω γιατί νιώθω δίπλα σου συναισθηματικά ανασφαλής» ή «φεύγω γιατί νιώθω πως δεν μου ανήκεις ολοκληρωτικά».

Εβδομήντα χρόνια μετά οι σύγχρονες γυναίκες αντιδρούν το ίδιο ή διαφορετικά; Πώς φαντάζεστε μια εγκατάλειψη μέσω... κινητού;

«Οσα χρόνια κι αν περάσουν, με όποια μέσα κι αν συμβεί, ο αποχωρισμός και η απόρριψη πονούν το ίδιο, τουλάχιστον στον έρωτα. Αυτό το ουτοπικό οικοδόμημα της απόλυτης αγάπης που συχνά νομίζουμε ότι συναντάμε, όταν ραγίζει και καταρρέει, πονάει πάντα το ίδιο. Κι αν τα κακά μαντάτα έρχονται με sms ή με ταχυδρομικό περιστέρι, τι σημασία έχει; Πονούν πάντα πολύ».

Η αλήθεια και το ψέμα κυριαρχούν στην «Ψεύτρα». Μπορούν να υπάρξουν αφ' εαυτού μόνα τους ή δεν μπορούν να ζήσουν το ένα χωρίς το άλλο;

«Σίγουρα στη ζωή περνάμε από την αλήθεια στο ψέμα σχεδόν ανεπαίσθητα. Αλλοτε πιστεύουμε κι άλλοτε μας πιστεύουν. Και συχνά επινοούμε πλασματικές πραγματικότητες σαν καταφύγια ευτυχίας. Νομίζω, λοιπόν, πως ο καθένας από μας ακολουθεί ένα δρόμο προς τη δική του αλήθεια κι αυτός ο δρόμος περνάει και μέσα από ψευδαισθήσεις, απάτες και αυταπάτες. Ομως η αλήθεια που καθένας διαλέγει για να προσεγγίσει αυτή είναι που τον χαρακτηρίζει τελικά».

Ο φανταστικός χώρος του θεάτρου και η αναζήτηση του μεγάλου έρωτα πρωταγωνιστούν στο «Πανηγύρι». Πόσο ρεαλιστικό ή ουτοπικό είναι να πιστεύεις σ' αυτά τα δύο;

«Προσωπικά, ζω πιστεύοντας σε όλα τα θαύματα. Νομίζω πως η ίδια η ζωή είναι σαν θαύμα και το θέατρο επίσης. Και το γεγονός ότι ζω μέσα στο θέατρο είναι σαν ένα θαύμα μέσα σε ένα άλλο. Πώς λοιπόν να μην πιστεύω πως απίθανα, πανέμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν ανεξήγητα ή έτσι απ' το πουθενά; Οπως, ας πούμε, το να συναντήσεις τη μεγάλη σου αγάπη πάνω σ' ένα ξύλινο άλογο ή το να ζήσεις κάποια δευτερόλεπτα παραδομένος στη μεθυστική αγκαλιά της έμπνευσης πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου. Και ποιος νοιάζεται για το ρεαλισμό; Φαντάζεστε πόσο φρικτή θα ήταν η ζωή μας αν πιστεύαμε μόνο σε γεγονότα "ρεαλιστικά"; Οτι δεν είμαστε παρά ασήμαντοι κόκκοι μέσα στο σύμπαν, ας πούμε, και ότι λίγα χρόνια μετά θα καταλαμβάνουμε μερικούς κόκκους σκόνης πάνω στη γη. Αποκρουστικό!»

Ο Κοκτό ήταν ελληνολάτρης. Σήμερα υπάρχουν... φιλέλληνες στην κυβέρνησή μας με δεδομένα τα πεπραγμένα της λόγω κρίσης;

«Οι Ελληνες είμαστε λαός με σπάνιες αρετές αλλά και κάποια ελαττώματα. Αγαπάμε το σπίτι μας, το κρατάμε καθαρό, αλλά πετάμε τα σκουπίδια μας στο δρόμο από τον τρίτο όροφο. Αγαπάμε τα παιδιά μας αλλά παραγκωνίζουμε τα παιδιά του γείτονα για να διοριστούν τα δικά μας κι ας μην το αξίζουν. Είμαστε περήφανοι για την Ακρόπολη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, αλλά ανεχόμαστε και κανακεύουμε την υποκουλτούρα. Και οι πολιτικοί μας εκμεταλλεύθηκαν, επιβράβευσαν και τελικά επέβαλαν αυτή τη λογική, παρασύροντας ένα κράτος στη συντριβή της αξιοπρέπειάς του, στο ξεπούλημα των πολιτισμικών αξιών και στο διασυρμό του.

Εχω την εντύπωση πως ο λαός μας, χειροκροτώντας "πεφωτισμένους" ηγέτες και των δύο παρατάξεων, διεφθάρη, αδικήθηκε, διασύρθηκε και τέλος παραδόθηκε στους οίκους αξιολόγησης και στο διεθνή τζόγο, ενώ ταυτόχρονα δήθεν "διασώζεται" με αστείους τρόπους, μα πόσο αστείο είναι ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει με 500 ευρώ το μήνα! Οι πολιτικοί, αντί να φωτογραφίζονται και να αλληλοχειροκροτούνται, θα έπρεπε να κυκλοφορούν μόνο με δημόσια μέσα μεταφοράς, αυτοί και οι οικείοι τους να πηγαίνουν μόνο σε δημόσια σχολεία και νοσοκομεία και να περπατούν με τα μάτια χαμηλά!

Αυτή τη στιγμή αιμορραγεί το πιο ευαίσθητο κομμάτι του λαού κι αυτοί απαντούν με ξύλο και δακρυγόνα. Ενα μόνο μάς σώζει: μέσα σ' αυτό τον ύπουλο πόλεμο που ζούμε, να αρνηθούμε να γίνουμε θύτες του διπλανού μας. Να περιθάλψουμε ο ένας τον άλλον. Να περισώσουμε την ευγένεια!»

Ελευθεροτυπία 18/7/11 

Καλοκαιρινές διακοπές.



Κυριακή, 17 Ιουλίου 2011

Διακοπές έφυγε κι ο γείτονας, μίλαγα μαζί του κανένα βράδυ ανοίγοντας το παράθυρο. Άφησε το σκυλί του πίσω, μάλλον γιατί δεν θέλησε να στρέψει ο ίδιος επάνω του την καραμπίνα, ελπίζοντας ο καύσωνας να αποτελειώσει το πιστό ζωντανό. Τον είχε φοβηθεί το μάτι μου όταν είχε πρωτοέρθει στη γειτονιά, κλειστός, αντικοινωνικός, ψυχαναγκαστικός. Αλλά αυτόν είχα, με αυτόν μίλαγα, ήταν πιό ψηλά, έβλεπε και πιό μακρυά όσο νάναι. Τώρα σφράγισα το παράθυρο προς τη πλευρά του σπιτιού του και τα απογεύματα βγαίνω αργά με τη σπαστή καρέκλα μου στο άλλο μπαλκόνι, λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Αλλά δεν έχω θέα. Δεν βλέπω. Ούτε ακούω κάποιον. Αυτόν είχα, με ζάλιζε με τις ασυναρτησίες του συχνά αλλά έπρεπε να κάνω παρέα με κάποιον. Κι αυτός μόνος του έμενε, κανένα βράδυ βρώμαγαν από τη κουζίνα του λάδια που προσπαθούσε να μαγειρέψει φαγητό. Ήταν όμως παρέα. Η παρέα μου, που ήξερα ότι είναι εκεί. Τώρα σκέφτομαι μπορεί να τρακάρει μέχρι να φτάσει στο εξοχικό, μπορεί να πνιγεί στη θάλασσα, μπορεί να τον σκοτώσουν σε απόπειρα ληστείας στην εξοχή. Αν δεν ξανάρθει; Πρέπει να αλλάξω σπίτι, να φύγω, να βρώ σπίτι με γείτονα. Δεν έχω όμως ούτε σκυλί να αφήσω πίσω...

Διαφορετικό.



Σάββατο, 9 Ιουλίου 2011


The icebook

Χρήση Αστυνομικής ΒΙΑΣ κατά πολιτών.



Πέμπτη, 30 Ιουνίου 2011

 
Αθήνα, 29/6/11


 Aνακοίνωση εξέδωσε η Ολομέλεια των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος.
 
Οι πρόεδροι υπογραμμίζουν κατ' αρχάς, ότι η Βουλή ψήφισε χθες «εν είδει νόμου, ένα πρωτόγνωρο στα χρονικά της μόρφωμα, στερούμενο κανονιστικών διατάξεων: το «Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής"».

Η Βουλή έπραξε αυτό «παρασυρόμενη από την εκτελεστική εκπροσώπηση των Ελλήνων, που παραβιάζοντας το Σύνταγμα και το κανονισμό της Βουλής εισήγαγε εν είδει «πλαισίου προϋπολογισμού» μια σειρά από πίνακες αβέβαιης οικονομικής εξέλιξης και οικονομικά μεγέθη που διατίμησαν στα χρηματιστήρια του κόσμου, τις αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής Δικαιοσύνης και μάλιστα σε τιμή μικρότερη του ευρώ», επισημαίνεται στην ανακοίνωση.

Παράλληλα, η Ολομέλεια αναφέρει ότι χθες «οι ειρηνικές συγκεντρώσεις ενός μεγάλου και πρωτοφανούς αριθμού συμπολιτών μας, που εκφράζουν την αντίθεσή τους στα προωθούμενα δημοσιονομικής φύσης μέτρα της κυβέρνησης, εξελίχθηκαν, όχι με ευθύνη των συγκεντρωθέντων, σε θλιβερά σκηνικά πρωτόγνωρης και αλόγιστης για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα της χώρας χρήσης αστυνομικής βίας».

Οι δικηγόροι υπογραμμίζουν ότι αδυνατούν να πιστέψουν πως υπήρξε επιχειρησιακή εντολή σε κεντρικό επίπεδο, προκειμένου να αντιμετωπιστούν με το βάναυσο αυτό τρόπο, που όλοι διαπιστώσαμε, συμπολίτες μας, οι οποίοι ασκούσαν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι».

«Δυστυχώς», τονίζουν οι πρόεδροι, «ενέργειες της Αστυνομίας, της οποίας το δικαίωμα να καταστέλλει τη βία και να επιβάλλει την τάξη είναι αδιαμφισβήτητο σε μια ευνομούμενη πολιτεία, είχαν ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό δεκάδων συμπολιτών μας, που βρέθηκαν αντιμέτωποι με βάναυσες συμπεριφορές αστυνομικών οργάνων και με υπερβολική και αλόγιστη χρήση χημικών, τα οποία εξαπολύονταν αδιακρίτως προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και σε κλειστούς χώρους».

«Η αδυναμία» των αστυνομικών οργάνων», συνεχίζει η Ολομέλεια, «να απομονώσουν τους ελάχιστους ταραξίες, οι οποίοι υπονόμευαν τη μαζικού χαρακτήρα και ειρηνική συγκέντρωση συμπολιτών μας, που αγωνιούν για το αύριο της χώρας, δεν είναι σε καμία περίπτωση επιτρεπτό να αποβαίνει σε βάρος πολιτών που ασκούν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους, διακινδυνεύοντας ακόμα και την ίδια τους τη ζωή».

Άλλωστε, τονίζουν οι πρόεδροι των Δικηγορικών Συλλόγων, «η επιβολή της νομιμότητας και της δήθεν διασαλευθείσας τάξης (που πάντως χτες δεν υφίστατο σε εκτεταμένη κλίμακα ως γεγονός), μπορούν να πραγματοποιηθούν δίχως ακρότητες, με στόχευση σε αυτούς που πραγματικά παρανομούν, υπονομεύοντας παράλληλα τον αγώνα των χιλιάδων συμπολιτών μας που διαδηλώνουν ειρηνικά».

Σε αντίθετη περίπτωση, σημειώνεται στην ανακοίνωση, «οδηγούμαστε στη μετατροπή της αστυνομικής αρχής από όργανο προστασίας των δικαιωμάτων του πολίτη σε όργανο αυθαιρεσίας και κατάλυσης δικαιωμάτων, σε πλήρη αντίθεση προς το σκοπό της ύπαρξής της».

Ωστόσο, τα χθεσινά «θλιβερά» γεγονότα «δεν μπορούν παρά να ιδωθούν και από πολιτική σκοπιά», προσθέτουν οι δικηγόροι, «σε στιγμές, μάλιστα, κατά τις οποίες η οικονομία και η ίδια η επιβίωση της χώρας δοκιμάζονται, το σύνολο του πολιτικού οικοδομήματος βυθίζεται στην αμφισβήτηση και στην απαξίωση».

«Κρατικές επιλογές», υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση, «όπως οι χθεσινές πλήττουν κατ' αποτέλεσμα το ίδιο το δημοκρατικό μας πολίτευμα, καθώς βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση από τη βασική αρχή, πως οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους νομιμοποιούνται μόνο μέσω της λαϊκής βούλησης, και μοναδικός ισχυροποιητικός για την εδραίωσή τους παράγοντας επιτρέπεται να είναι η εμπιστοσύνη με την οποία τις περιβάλλει ο λαός».

«Οποιαδήποτε άλλη λογική, με όποιο πρόσχημα και αν υιοθετείται, βαίνει εκτός των δημοκρατικών μας κατακτήσεων με κινδύνους σοβαρότατων εκτροπών για το πολίτευμά μας, αντίστοιχων αυτών που γίναμε μάρτυρες σε εποχές κατάλυσης της Δημοκρατίας», προσθέτει η Ολομέλεια.

«Κατανοούμε σε ανθρώπινο επίπεδο την αγωνία και τη σπουδή των κυβερνώντων να υλοποιήσουν αποφάσεις «έξωθεν» επιβαλλόμενες, έχοντας απέναντί τους το σύνολο σχεδόν του ελληνικού λαού, ωστόσο θεωρούμε ανεπίτρεπτο να επιχειρείται με τόσο βάναυσο και πρωτοφανή τρόπο η καταστολή ειρηνικών διαδηλώσεων, σε μια προφανή εντέλει προσπάθεια καταστολής συνειδήσεων και τρομοκράτησης της κοινωνίας μας», αναφέρουν οι πρόεδροι.

Η Ολομέλεια των προέδρων «δηλώνει για μία ακόμα φορά παρούσα, εκφράζοντας τις έντονες θεσμικές ανησυχίες της για τις συνέπειες που συνεπάγονται γεγονότα θλιβερά όπως τα χτεσινά».

Παράλληλα, οι 60 από τους 63 Δικηγορικούς Συλλόγους της χώρας, καταδικάζουν «απερίφραστα την αλόγιστη και χωρίς διάκριση χρήση αστυνομικής βίας κατά πολιτών, οι οποίοι ουδόλως παρανομούν, αλλά απλώς ασκούν συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους εκφράζοντας την αντίθεσή τους σε αποφάσεις που υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενεών».

Επίσης, καταδικάζουν «όλους εκείνους που, υποκινούμενοι ή όχι, με το πρόσχημα άσκησης συνταγματικών δικαιωμάτων καταστρέφουν περιουσίες, προκαλούν την επέμβαση των ΜΑΤ και υπονομεύουν τις μαζικές και ειρηνικές διαδηλώσεις των πολιτών».

Ακόμη, οι πρόεδροι επισημαίνουν «πως τέτοιες πρακτικές, οι οποίες υπερβαίνουν το επιβαλλόμενο μέτρο και βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία ανάμεσα στο χρησιμοποιούμενο μέσο και στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, πέρα από την αναμφισβήτητη αντίθεσή τους προς τις παραδοχές του νομικού μας πολιτισμού, ενέχουν σοβαρότατους κινδύνους εκτροπών σε πολιτειακό επίπεδο, με συνέπειες απροσδιόριστες για το δημοκρατικό μας πολίτευμα».

Οι δικηγόροι της χώρας δηλώνουν ότι «θα είμαστε έμπρακτα στο πλευρό κάθε δοκιμαζόμενου συμπολίτη μας, ο οποίος τυγχάνει θύμα της κρατικής ή μη κρατικής αυθαιρεσίας και θα εξετάσουμε κάθε νόμιμο και θεσμικό τρόπο αποτελεσματικής προστασίας των συμφερόντων και των δικαιωμάτων του».

Τέλος, εκφράζουν «την αγωνία τους για ό,τι ακολουθήσει».  

Όταν ο πρόεδρος του ΔΝΤ της επιτέθηκε, η καθαρίστρια δεν είχε στρώσ' καν.



Κυριακή, 15 Μαΐου 2011

Εγώ να χαρώ ή να θρηνήσω ως χώρα; Ως συγκυριακός φιλέλλην που ήτο, μάλλον πρέπει να είμαι σκεπτικός τώρα που με αποχαιρετά. Αν το σκεφτώ διαφορετικά, όπως όλοι οι ανά την υφήλιο λαοί, με το αίμα των οποίων έχει τραφεί και ανδρωθεί χρόνια τώρα το ΔΝΤ και ο DSK, πρέπει να εξαπολύσω μύδρους κατά του εν λόγω σοσιαλιστού (βλ. Porsche Panamera) κυρίου! "Κύριος" τρόπος του λέγειν, μιά και την αρχή "βιάζω όποιον θέλω" την εφάρμοζε κατ΄ εξακολούθησιν. Και το 2002 και το 2008, θυμάστε; Τώρα μάλλον θα είναι η τελευταία του. 
Όμως με την πολιτική κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Θα ήταν αφελές να είναι.


τίτλος by Th.Georgakopoulos