Ρήγμα στη συνέχεια.

Κυριακή, 21 Αυγούστου 2011

Κάθε βράδυ την ώρα αυτή πηγαίνει γιά ύπνο ξεχνώντας τα άχρηστα, φέρνοντας στο μυαλό ευχάριστα αν υπάρχουν. Αίφνης, πριν τον πάρει ευτυχώς ο ύπνος μιά αδόκητη επίσκεψη. Η ίδια όπως κάθε φορά! Το καλωσόρισμα, οι αποσκευές, "αυτό θα είναι το δωμάτιό σου αγαπητή μου", ένα κέρασμα, μιά μικρή κουβέντα γιά τα πρώτα νέα ύστερα από τόσο καιρό, είναι  περασμένη και η ώρα. Για τα υπόλοιπα έχουν καιρό, κάθε ημέρα τι θα κάνουν; Άλλες φορές μαζί τα βράδυα δειπνούν, άλλοτε αργεί πολύ να γυρίσει επειδή πρέπει να διευθετήσει όλες τις υποχρεώσεις της, μιά και θα μείνει λίγο καιρό. Συχνά τον παίρνει ο ύπνος στη πολυθρόνα περιμένοντας, με το βραδυνό τραπέζι στρωμένο στην εντέλεια. Άλλοτε, σα σίφουνας έρχεται, τον αρπάζει και πάνε στα πιό απίθανα μέρη γιά διασκέδαση. Ανακαλύπτει πεταμένο και τον άλλο του εαυτό εκεί, αυτόν που είχε ξε-χάσει χρόνια πριν. Ξημέρωμα γυρνάνε, ίσα που προλαβαίνει να πάει στη δουλειά  παραπατώντας και βρωμώντας οινόπνευμα. Η μακροχρόνια απουσία τής έχει σωρεύσει τόσες υποχρεώσεις, που κάθε ημέρα σχεδόν απουσιάζει, και όχι μόνο αυτό αλλά γίνεται ημέρα με την ημέρα και ενοχλητική. Για παράδειγμα φέρνει όποιον ή όποια βρεί, χωρίς να σκέφτεται τη φιλία τους και τη φιλοξενία που της προσφέρει. Αντί να συζητάνε όπως παλιά γιά τα παλιά ή να μιλάνε γιά τις φρέσκες ιδέες που τόσο θέλει να ακούσει, με δυσκολία πιά συναντιώνται. Βάρος γίνεται. Αυθαδιάζει ακόμα κι αν καμμιά φορά φέρει αυτός εργασία από τη δουλειά και χρειαστεί ησυχία. Φεύγει, όχι μετά από πολύ καιρό...
Κάθε βράδυ πάλι την ώρα αυτή πηγαίνει πάλι γιά ύπνο, ξεχνώντας πάλι τα άχρηστα, φέρνοντας πάλι στο μυαλό...